ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ 26/9/2010

Η σύνταξη και κύρωση των δασικών χαρτών για τις εκτός σχεδίου περιοχές αποτελεί απαραίτητη πράξη της διοίκησης. Το ξεκαθάρισμα του δομήσιμου χώρου (Πολεοδομικό καθεστώς οικιστικών περιοχών) όμως, απαιτεί περαιτέρω πράξεις όπως την οριοθέτησή των υδατορευμάτων και ακτών, την προστασία των αρχαιολογικών τόπων και τη σχεδιασμένη διαχείριση των δασών που απέμειναν. Πρόκειται δηλαδή για μια δυναμική διαδικασία που χρήζει συνολικής, συνεχούς και διεπιστημονικής αντιμετώπισης.

Κατά τη σύνταξη των δασικών χαρτών είναι βέβαιο πως θα προκύψουν διεκδικήσεις του δημοσίου σε βάρος ιδιωτών που «νόμιμα» αγόρασαν, έχτισαν και εκμεταλλεύονται κάποια ιδιοκτησία. Οι διαμάχες και οι αμφισβητήσεις είναι πιθανό να οδηγήσουν σε μια κατάσταση τελείως διαφορετική από τα αποτελέσματα που τουλάχιστον εμφανώς επιδιώκει η ρύθμιση. Φαντάζει ουτοπικό και κοινωνικά κραυγαλέο το να γκρεμίζεις σπίτια για να υπάρξει δάσος. Κι όμως, η εξάντληση των πόρων και του οξυγόνου είναι δυνατόν να οδηγήσει μελλοντικά σε τέτοιες επιλογές . Οι περιοριστικές πολιτικές στον ανεπτυγμένο κόσμο, προωθούν το σχεδιασμό ενός «αστικού αναδασμού», ο οποίος σε βάθος τριακονταετίας μπορεί να ορίσει νέα πρότυπα οίκησης με ταυτόχρονη ανασύνθεση των οικοσυστημάτων.

Η αλματώδης τεχνολογική εξέλιξη διαμορφώνει τον αντίποδα,δηλαδή την άλλη «τάση». Από τον ακραίο πρωτογονισμό μέχρι την «κάψουλα επιβίωσης», υπάρχουν πολλές διαβαθμίσεις που εξαρτώνται από την ανθεκτικότητα (resilience) και τη δυνατότητα προσαρμογής της κάθε κοινωνίας.
Η περιβαλλοντική ευαισθησία των πολιτών, αποδέχεται σε επίπεδο αρχής την πολιτική ιδέα που διατυπώνεται στο Σχέδιο Νόμου. Δεν πρέπει όμως να εξελιχθεί σε άλλη μια εφήμερη προσπάθεια εντυπωσιασμού που θα υπονομεύσει στο μέλλον τη σχέση εμπιστοσύνης της κοινωνίας προς τους θεσμούς, την ασφάλεια των συναλλαγών με το κράτος, καθώς και την αποτελεσματικότητα της διοίκησης.