Κυριακή 11 Σεπτεμβρίου 2011

ΤΑ ΚΑΜΩΜΑΤΑ ΤΟΥ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΟΥ

Το ΠΕΤΡΑΧΗΛΙ …και τα ΑΥΘΑΙΡΕΤΑ.


Επείγον: Να εκδοθει το Νεο ΠΗΔΑΛΙΟΝ ….ωστε να μη ξεχνώνται οι μεταβυζαντινοί θρύλοι και παραδόσεις.


Το πηδάλιον της ορθοδόξου εκκλησίας είναι ενας ογκώδης τόμος αποτελούμενος από 1000 περίπου σελίδες, όπου περιγράφεται με πάσα λεπτομέρεια κάθε αμαρτία αλλά και κάθε επιτίμιο – ποινή προκειμένου η οργανωμένη εκλησία ανά τους αιώνας να επιμετρά ποινές και να αποκαθιστά την εκκλησιαστική τάξη μεταξύ των πιστών που παρεξέκκλινον της ορθής πορείας του θεού.


Οταν αντελήφθην τον πλούτο των αμαρτημάτων που περιγράφονται λεπτομερώς εις το πηδάλιον αδιαφόρησα πλήρως για το μέγεθος και την σκληρότητα των ποινών και προσηλώθηκα έκπληκτος εις την λεπτομερή περιγραφή των αμαρτημάτων αφ ενός, και την ευρηματικότητα των ανθρώπων και ιδιαιτέρως των μοναχών περί την αμαρτίαν, αφ' ετέρου. Τα λεγόμενα περιοδικά του θέρους Cosmopolitan, Marie Claire κλπ., τα οποία βοηθούν την ανθρώπινη αδυναμία να απενοχοποιηθεί και να εξωκείλει, ωχριούν μπροστά στην καθοδήγηση που εμμέσως προκύπτει προς τους ενδιαφερόμενους να αμαρτήσουν. Διαφέρουν όμως κατα τούτο: Δεν προτείνουν την αποκατάσταση του αμαρτήματος έναντι Θεού και ανθρώπων. Αυτή καθεαυτή η περιγραφή των αμαρτημάτων αποτελεί πρόκληση- πρόσκληση πρός σκανδαλισμόν και ακολασία. Το ποία η σχέση των ανωτέρω με την παρούσα απόπειρα “τακτοποίησης των αυθαιρεσιών περί την δόμηση” θα διερευνήσουμε και θα δείξουμε με την σχετική έννοια στη συνέχεια.


ΣΕ ΣΤΥΛ να μην ξεχνιόμαστε......


Πρό 3ετίας, Γεωργίου Σουφλιά υπουργεύοντος, ετέθη “εκ νέου” το ζήτημα της αυθαίρετης δόμησης, αρχής γενομένης από τους ημιυπαίθριους. Η αντίδραση των ΜΜΕ και των συνήθων νεοελλήνων ταγών πρός κάθε ρύθμιση αλλά και κάθε απόπειρα χωροταξικής ανασυγκρότησης ήταν καθολική. Η καθ ημάς “συντηρητική παράταξη”, ερωτοτροπούσα και τοτε με τις σοσιαλιστικές οπτικές και παροχές, επιθυμούσε τότε, όπως και τώρα, να πιστωθεί με φιλολαϊκές ρυθμισεις, όπως η νομιμοποίηση αυθαιρέτων.





Η επίθεση των καρβουνιάρηδων....


Η επίθεση των “αντίθετων”, γνωστών ως δυνάμεων της φιλαρέσκου αριστεράς και προόδου, είναι πάντα σε τέτοιες περιπτώσεις γενικευμένη και καθολική. Το δικαίωμα στην συγχώρηση ανήκει μόνο σ' αυτούς, καθηγητές, συνταξιούχους δικαστές, πολιτευτές, εναλλακτικούς κλπ. Απεδείκνυον, από εφημερίδων και τηλεοράσεων, πώς και γιατί η ρύθμιση των φρικτών παρανομιών περί την δόμηση είναι ισοδύναμος πρός βιβλική οικολογική καταστροφή. Προσοχή δεν ανεφέροντο στο έγκλημα της παρανόμου ανοικοδόμησης αλλά στο έγκλημα της ρύθμισης που αποτελεί παλλαϊκή επιταγή των ευρύτερων στρωμάτων του πληθυσμού.


Στη συνέχεια εδημιουργήθη το ΥΠΕΚΑ της “νέας αλλαγής” που με ασυμβίβαστο τρόπο και με τα ενόντα χρήματα θα σχεδίαζε και θα επεδίωκε την ΝΕΑ περιβαλλοντική και αναπτυξιακή τελειότητα. Κάτι σαν την παρθενογέννεση της ανάπτυξης με μηδενικό περιβαλλοντικό αποτύπωμα. Στό σημείο αυτό ας θυμηθούμε τις δύο μορφές υπό τις οποίες εμφανίζονται οι ιδεολογίες. Υπό την μορφήν της απάτης και την μορφήν της αυταπάτης. Η πρώτη συνίσταται στην συνειδητή συγκάλυψη συμφερόντων έναντι τρίτων (Manheim). Ενώ η αυταπάτη είναι η μή συνειδητή απάτη έναντι του ίδιου υποκειμένου. Στη προκειμένη περίπτωση απεκλείετο κάθε περίπτωση νομιμοποίησης αυθαιρέτων ως αντισυνταγματική.


Από το περιβαλλοντικώς ασυμβίβαστο πραγματοποιήθηκε η στροφή πρός το συνταγματικώς ασυμβίβαστο, ώστε τέλος να προκύψει το πολιτικό πετραχήλι της άφεσης γιά κάθε οικοδομική νόσο και ...θού κύριε της συνέχειας που θα προκύψει από τα αναρίθμητα δευτερογενή προβλήματα συνιδιοκτησίας, ποσοστών, κοινοχρήστων, κατανομών κεντρικής θέρμανσης, μεταβιβάσεων και ων ουκ έστιν αριθμός προβλημάτων γραφειοκρατίας και ουσίας, που θα σύρουν τον ελληνικό λαό σε μιά νέα σχιζοφρενική συνύπαρξη.


Αποδεικνύεται, ότι ακόμα και η απελθούσα “υπουργός των σοφίτων των υμιυπαιθρίων και των υγιεινών υπογείων”, ενώ είχε ως σύνθημα την περιβαλλοντική αδιαλλαξία, αφομοίωσε πλήρως τις πρακτικές ρεαλισμού περί την προσφορά του παράνομου οφέλους, προσφέρουσα τα παραπάνω ως δώρα στους στερημένους για επί πλέον τετραγωνικά πολίτες.


Πέραν των αστεισμών, είναι προφανές ότι μιά “γενική άφεση των αμαρτιών περί την δόμηση”, ήτο και είναι η μόνη λύση, ΥΠΟ ΤΗΝ ΠΡΟΥΠΟΘΕΣΗ οτι μιά γενική θεσμική νομοθετική ρύθμιση θα προηγηθεί, προκειμένου να προκύπτει μια σύγχρονη πολιτική οικοδόμησης και ανοικοδόμησης, και όχι η σημερινή απαράδεκτη κατάσταση του ευτελισμού καθε σοβαρού πολίτη μηχανικού και αρχιτέκτονα αυτής της χώρας.


Πετραχήλι μεν, όσον αφορά το παρελθόν, αλλά σύγχρονο πηδάλιο, όσον αφορά το μέλλον. Πετραχήλι χωρίς νέο πηδάλιο, σημαίνει νέα γενιά αυθαιρετων και νέα διαδικασία τριτοκοσμικού ευτελισμού. Ζήσαμε την απόλυτη υποκρισία της νομιμοποίησης του ανύπαρκτου κατά το παρελθόν, ας μην επαναλάβουμε το ίδιο. Ήδη όσοι επιθυμούσαν έναν επιπλέον όροφο στο σπίτι τους εδήλωσαν μιά σοφίτα και σήμερα την αποπερατώνουν χωρίς μελέτη, χωρίς έλεγχο στατικής επάρκειας, με ερασιτεχνισμό και θράσος. Δεν είναι συνεπώς η νομιμοποίηση των υφισταμενων παρανομιών το θέμα. Είναι ο ασχεδίαστος οικοδομικός όγκος, που θα προκύψει από την άφεση, χωρίς το απαραίτητο πηδάλιο. Ο έλληνας πρέπει επι τέλους να ζήσει σε ένα σπίτι χωρίς ευτελισμό και συνενοχή των εργολάβων, δικηγόρων, συμβολαιογράφων, γειτόνων, μηχανικών και υπηρεσιακών παραγόντων, που αναίσχυντα θεωρούν ότι δικαιούνται να χρησιμοποιούν τους νόμους, τη δικαστική εξουσία και τους κανονισμούς περί την δόμηση, για να εκβιάζουν, να απειλούν και να πλουτίζουν απ' αυτό.


Η ισχύουσα νομοθεσία, γερασμένη και ανεπίκαιρη, δεν μπορεί να καλύψει τρέχουσες ανάγκες δόμησης και προσαρμογής στα νέα πρότυπα που υπαγορεύει η νέα περιβαλλοντική και ενεργειακή αντίληψη για την αρχιτεκτονική. Η εντύπωση ότι αρχιτεκτονική είναι μια σχεδιαστική τακτοποίηση χώρων και μορφών, εν παραλλήλω δε μιά “σκυταλοδρομία ανούσιων διαδικασιών”, πρέπει να τελειώσει, με την προσπάθεια που γίνεται εν μέσω θέρους από το ΥΠΕΚΑ1 για ενα νέο Πηδάλιο της οικοδομής.



1 Ο επιστημονικός φορέας των Αρχιτεκτόνων ΣΑΔΑΣ-ΠΕΑ έχει συμβάλει αποφασιστικά (Ημερίδες – 11ο Συνέδριο, αποφάσεις ΔΣ κλπ.) στην γέννηση αλλά και στην επεξεργασία των “εν διαβουλεύσει” νομοθετημάτων. Ελπίζω, αυτή τη φορά, με τη σημερινή σύνθεσή του το ΥΠΕΚΑ να αποδώσει τα αναμενόμενα αποτελέσματα, δηλαδή μιά αποτελεσματική σύνθεση νόμων και αξιών, ώστε να εξασφαλίζεται για τα προσεχή χρόνια μιά αξιοπρεπής άσκηση των επαγγελμάτων των υποδομών και της οικοδομής.


Τρίτη 6 Σεπτεμβρίου 2011

«Ασκοπη παρανομία παράγει ο ΓΟΚ...»

Του Γιωργου Λιαλιου

«Ο Γενικός Οικοδομικός Κανονισμός παράγει άσκοπη παρανομία. Το να προαποφασίζεις λ.χ. τη θεμελίωση ενός κτιρίου είναι ανέκδοτο, όταν σε κάθε οικοδομή ο τρόπος που χτίζουμε προσαρμόζεται κατά τη διάρκεια της κατασκευής.

Τελικός διατάκτης ενός κτιρίου πρέπει να είναι μόνο οι οικονομικές υπηρεσίες, αν για παράδειγμα υπερβείς τον επιτρεπόμενο όγκο να θεωρείται οικονομικό έγκλημα. Μόνο τότε θα σταματήσει η αυθαιρεσία». Ο πρόεδρος της Πανελλήνιας Ενωσης Αρχιτεκτόνων (ΣΑΔΑΣ-ΠΕΑ) κ. Βαγ. Λυρούδιας είναι συχνά αιρετικός στις απόψεις του, το μόνο όμως που δεν προσπαθεί είναι να ηθικολογήσει. «Σήμερα, οι όροι και οι κανονισμοί δόμησης αποφασίζονται στο καφενείο. Δεν τολμάς στην Εκάλη, όπου επιτρέπονται 360 νόμιμα τετραγωνικά να χτίσεις κάτω από 1.000, δεν νοείται. Οι μηχανικοί απλώς εκτελούν την κοινωνική επιταγή, εμού συμπεριλαμβανομένου», λέει.

Αφορμή της συζήτησης με τον εκπρόσωπο των αρχιτεκτόνων είναι οι δύο μεγάλες αλλαγές, που προωθούνται ταυτόχρονα από το υπουργείο Περιβάλλοντος: η αλλαγή του τρόπου έκδοσης οικοδομικών αδειών και η «νομιμοποίηση» αυθαιρέτων. Σύμφωνα με τον κ. Λυρούδια, το πρόβλημα ξεκινά από τη νομοθεσία. «Πηγή του προβλήματος είναι ο ΓΟΚ. Για παράδειγμα, σε ορισμένες περιοχές η στέγη είναι υποχρεωτική, Κάθε λογικός άνθρωπος λοιπόν θέλει να δημιουργήσει έναν ωραίο χώρο στη σοφίτα. Μόνο στην Ελλάδα οι σοφίτες είναι παράνομες διά νόμου».

«Κλειδί» σύμφωνα με τον πρόεδρο των αρχιτεκτόνων είναι η αλλαγή της διαδικασίας έκδοσης οικοδομικών αδειών. «Συμφωνώ επί της αρχής με το σχέδιο νόμου για τις οικοδομικές άδειες.

Οι πολεοδομικές υπηρεσίες πρέπει να μετατραπούν σε αρχειακές υπηρεσίες, οι οποίες να ενημερώνονται συνεχώς και να έχουν αληθή εικόνα του οικοδομικού πλούτου της χώρας», υποστηρίζει. «Οσον αφορά τους ελέγχους, αυτοί θα πρέπει να περιορίζονται στα απολύτως βασικά. Αν οι ηλεκτρολογικές και υδραυλικές εγκαταστάσεις είναι ορθές, αν η στεγάνωση των υπόσκαφων χώρων έγινε σωστά, αν τηρούνται οι ενεργειακές προδιαγραφές του κτιρίου. Αν καταργηθούν οι περιττοί και ανόητοι περιορισμοί που αφορούν το εσωτερικό του κτιρίου και θεσπιστεί ο επιτρεπόμενος όγκος, τότε θα γλιτώσουμε από πολλά δεινά».

Οσο για τη ρύθμιση των αυθαιρέτων; «Ηταν αναμενόμενη. Ολες οι βιομηχανίες και τα τεράστια ξενοδοχεία που χτίστηκαν παράνομα επί χούντας με άδειες γεωργικών αποθηκών πρέπει τώρα να μεταβιβαστούν στην επόμενη γενιά. Πίσω από το κεραμίδι του φτωχού κρύβεται μια τεράστια οικονομική πίεση», εκτιμά. Τι ελπίδα, όμως, έχει μια κοινωνία που συνεχώς παράγει και κατόπιν νομιμοποιεί την αυθαιρεσία; «Σε όλο τον κόσμο, για να προκύψει κάτι υγιές στην κοινωνία, θα πρέπει πρώτα να περάσουν 150-200 χρόνια από τη γέννηση του κράτους. Ε, κοντεύουμε».