ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΠΡΟΒΛΕΨΗ και ΑΣΤΙΚΗ ΤΑΞΗ (Τεχνικα Προδημοσίευση)

Η ΟΥΣΙΑ και η ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ της Πολιτικής.

«Το να αποδώσει κανείς το χάρισμα της ιστορικής πρόβλεψης στην ελληνική αστική τάξη είναι πράξη ανεπίτρεπτης φιλοσοφικής ελεημοσύνης.»

..Γεράσιμος Κακλαμάνης Μαθηματικός.

Η επιχειρηματικότητα στην Ελλάδα έχει σφιχταγκαλιαστεί με το δημόσιο. ‘Έχουμε γίνει “ένα”, κράτος και πολίτες. Το αποτέλεσμα ήταν να μπούμε σε ένα φαύλο κύκλο που μας απομάκρυνε από την ουσία με όχημα τη διαδικασία. Η ανάπτυξη και η πρόοδος συγκρούονται με διαδικασίες που επιβάλλουν αργόσυρτο ρυθμό στη νεοελληνική εξέλιξη. Παγιωμένοι οι περισσότεροι στις απόψεις τους, αφ’ ενός ζητάνε μεγάλες αλλαγές, και διαφάνεια, καλύτερες συνθήκες για την επιχειρηματικότητα και από την άλλη όμως φοβούνται μήπως και χαλάσουν τη "συνεργασία" τους με το κράτος.

Κάθε πρωτοβουλία που δεν ¨εξασφαλίζει¨ την υποστήριξη - διαπλοκή του δημόσιου τομέα είναι καταδικασμένη. Αυτό γέννησε για τον Έλληνα το όνειρο για λιγότερες ευθύνες και τη χωρίς μόχθο επιβίωση μια που αμφισβητείται συστηματικά η δυνατότητα για εξέλιξη με κανόνες ισονομίας και υγιούς ανταγωνισμού. Η κατάσταση αυτή δεν δημιούργησε αναπτυξιακό περιβάλλον.

Στην Ευρώπη, η ανάπτυξη του εμπορίου, της βιοτεχνίας, της βιομηχανίας, της επιχειρηματικότητας, της τεχνολογίας και των επιστημών, έχουν πάρει το "δρόμο" τους εγκαίρως και οι άνθρωποι της αστικής τάξης έχουν αναπτύξει μια σχέση συνεργασίας αλλά και αντιπαλότητας με τους κρατικούς μηχανισμούς σε άλλη βάση.

Η μεταπολεμική γενιά της Βελτιστοποίησης (Optimization) επέβαλλε στην Ευρώπη κανόνες λειτουργίας στους φορείς και τους οργανισμούς που σέβονται τον άνθρωπο και την επιστήμη πράγμα που στην Ελλάδα απέτυχε παταγωδώς. Η μηχανοργάνωση που σηματοδοτήθηκε από το 1982 με την εμφάνιση των PC είναι η μεταπολεμική ειρηνική ευκαιρία για προσομοίωση των συνθηκών πολέμου. Οι νέοι είναι εξ ορισμού επιθετικοί και εξελικτικά πολεμικοί. Αντιπαλεύουν την άγνοια και την αποτυχία. Η υπερχειλίζουσα ζωτικότητα είναι ο ακριβής ορισμός για την νεότητα. Ούτε αυτό το σέβονται Οι έλληνες διανοητές διαπιστώνουν και καταγγέλλουν. Έχουν ανακαλύψει το ιστορικά ακαταδίωκτο. Διαχωρίζουν τη στάση τους και αποσπώνται από το κοινό συμφέρον. Κάπου εκεί χάνεται και το μέχρι τότε λεγόμενο «εθνικό συμφέρον» που πλέον καθίσταται τελείως αδύναμο ως επιχείρημα.

« Έτσι συντρίβονται όσοι νέοι θέτουν τον εαυτό τους εκτός της αντικειμενικής πραγματικότητας, και αν επιζήσουν συνεχίζουν ως ερείπια μιας περιπέτειας.»

1. ( Ι. Θεοδωρακόπουλος Εις. Στη φιλοσοφία τομ Β’ σ. 163)

Η Ελλάδα ως διοίκηση συνεχίζει να ελίσσεται αποτελεσματικώς αρνητικά και αποφεύγει τον «εκσυγχρονισμό» και την μηχανοργάνωση πολλές φορές ακόμη και εν ονόματι της δημοκρατίας. Τα τεχνολογικά επιτεύγματα περίπου λογοκρίνονται από την παρωχημένη νομοθεσία και την κατεστημένη νοοτροπία. Οι ερευνητικές ομάδες στα πανεπιστήμια, πλην εξαιρέσεων, μάλλον καταδικάζονται να αποτελούν βιοποριστικά σχήματα που συνήθως παραβιάζουν τις συνθήκες του υγιούς ανταγωνισμού. Οι καταφερτζήδες του χώρου δεν ορρωδούν προ πάσης ανομίας. Ακόμη και τα φωτοτυπεία απορούν και εξίστανται από τους ακαδημαϊκούς που «αγοράζουν» τιμολόγια, για να ενθυλακώσουν το αντίτιμο ώστε να μην χαθεί (εξοικονομηθεί) το κονδύλι των αναλωσίμων. Αναπτύσσεται και καρποφορεί έτσι η ηδονή της αρπαχτής. Ελληνικό φαινόμενο; όχι βέβαια! Στην κλίμακα όμως που συμβαίνει μάλλον διεκδικεί το πρωτάθλημα.

Η διαχείριση με την έννοια του management συνεχίζει να είναι απαγορευμένη. Εκτός από τους κουμπάρους αναλαμβάνουν και οι συμπέθεροι. Αποτέλεσμα: Ελληνική επιτυχία είναι πλέον όταν αποτυγχάνουμε μαζί με άλλους και όχι όταν επιτυγχάνουμε εμείς. Αυτό άλλωστε θεωρείται αδύνατο εξ ορισμού. Δώδεκα κράτη μέλη απέτυχαν να υποβάλλουν τα σχέδιά τους για τη διαχείριση των Ευρωπαϊκών λεκανών απορροής όπως απαιτείται από την Κοινοτική νομοθεσία. Θρίαμβος! είμαστε το ίδιο αποτυχημένοι με τους άλλους. Βέλγιο, Κύπρος, Δανία, Ελλάδα, Ιρλανδία, Λιθουανία, Μάλτα, Πολωνία, Πορτογαλία, Ρουμανία, τη Σλοβενία και Ισπανία δεν κατάφεραν να παρουσιάσουν διαχειριστικά σχέδια για τις λεκάνες απορροής των ποταμών τους.

Παράλληλη επεξεργασία ! άγνωστη λέξη και νοοτροπία. (parallel processing) Απότοκο της εθνικής ελεημοσύνης- ζητιανιάς και της επαρχιώτικής φοβίας. Από τη ναυμαχία του Ναβαρίνου περάσαμε στο δόγμα Μάρσαλ και το Θείο Τρούμαν και αντιμετωπίζουμε την Ευρώπη σαν μια ακόμη οικονομική βοήθεια.

Ακραίο παράδειγμα πολιτικής στρέβλωσης η αντίληψη για την προστασία των μνημείων μας και κυρίως των ιστορικών συνόλων μας που αποκόπηκαν από την διεθνή αντίληψη της προσαρμογής και παρεδόθησαν γραφειοκρατικά στο ανεξέλικτο κράτος του «κεραμιδιού και της σκηνογραφικής απομίμησης».

Μιλούμε για διασφάλιση της ποιότητας στα κτίρια και τις κατασκευές. Ζητούμε την προετοιμασία (ενθάρρυνση και εκπαίδευση) του πολίτη, ώστε να διακρίνει, να απαιτεί και να αναζητά την ποιότητα γενικά αλλά και την αρχιτεκτονική ποιότητα ειδικότερα. Προτείνουμε η ποιότητα στον σχεδιασμό και την κατασκευή να αποτελέσουν το ζητούμενο μιας διατυπωμένης πολιτικής.

Η οριζόντια και κατακόρυφη τακτοποίηση των επαγγελμάτων του σχεδιασμού και των υποδομών είναι πλέον απαραίτητη. Η καινοτομία ο πειραματισμός στην αρχιτεκτονική πρέπει να δημιουργήσει νεα πρότυπα για υγιεινά, προσιτά και βιώσιμα κτήρια. Ήλιος – Αέρας –τεχνολογία – συνέργεια ειδικοτήτων με παράλληλη επεξεργασία. Τώρα θα εφαρμοσθεί ένας ΚΕΝΑΚ που φτιάχτηκε πίσω από κλειστές πόρτες. Οι παλιότεροι διαμαρτύρονται ότι αποκλείονται από την «τέχνη» που άσκησαν ευδοκίμως επί τριακονταετία. Η καλύτερη αρχιτεκτονική ποιότητα πρέπει να ξεκινά και να αναζητείται πρώτα στα επιδοτούμενα στεγαστικά προγράμματα (ΟΣΚ ΟΕΚ κλπ). Ο αστικός σχεδιασμός πρέπει να δίδει το καλό παράδειγμα ενώ σ’ εμάς έχει καταντήσει κλεφτοπόλεμος «ερευνητικών» εντυπώσεων και σημειακών παρεμβάσεων. Πρέπει τάχιστα να τεθούν οι όροι και οι προϋποθέσεις για την παραγωγή και εξαγωγή ελληνικής Αρχιτεκτονικής. Καμιά τέχνη δεν έχει σύνορα. Η διατύπωση πολιτικής για την αρχιτεκτονική είναι απαραίτητη όσο ποτέ άλλοτε. Είναι δουλειά των αστών εξ ου και ο «ατυχής» τίτλος του δημοσιεύματος.