ΣΤΡΟΦΗ ΕΠΙ ΤΟΠΟΥ...
ΣΤΗ ΓΙΟΡΤΗ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ
Κι ενώ ήταν έτοιμο το σημείωμα «Για έναν πράσινο οικοδομικό κανονισμό», όπου:
«Αληθές είναι μόνο το ατομικό, καθίσταται όμως κατανοητό δια του γενικού». Σοφή κουβέντα του Max Weber, θεμελιωτή των ιδεωδών τύπων. Η κοινωνιολογική θεώρηση της ανθρώπινης σκέψης και δημιουργίας, δίδει αξία στην έννοια «παράδειγμα» και ταυτόχρονα θεωρητική διέξοδο σ’ αυτούς που αναζητούν το καλύτερο και το ορθότερο.
Έργο της επιστήμης είναι να κατανοεί και να ερμηνεύει, όχι να κρίνει ή να διαβαθμίζει και να κατηγοριοποιεί τα φαινόμενα. Η επιστήμη και η τεχνολογία αναζητούν την τελειοποίηση των εμπειρικών μεθόδων και διακινδυνεύουν μέσω της ειδίκευσης να θυσιάζουν την προσωπικότητα και να μετατρέπουν το επιστήμονα από διανοούμενο σε απλό εργάτη,
προέκυψε άλλος ιδεώδης τύπος, με απαίτηση να εμφανισθεί και να συστηθεί, ανάλογα με το πνεύμα των ημερών. Όφις Χαμαιλέων Κολοτούμπας. Αυτός θα μας απασχολήσει σε λίγο.
Όταν ήμουν παιδί, άκουγα τους μεγαλύτερους να απαγγέλουν μεγαλειωδώς το τριμερές όνομα, κάτι σαν «κώθων ελέφας τενεκές», και να διερωτώμαι γιατί άκουγα μια τον τενεκέ ως τετενέ, μια τον κώθωνα ως Όθωνα, ο δε ελέφας μάλλον κάτι σε ελάφι μου έφερνε. Πολλές φορές τα παιδιά δεν ρωτούν και σχηματίζουν εσφαλμένες εντυπώσεις για τις προσωπικότητες που χαρακτήρισαν ορισμένες εποχές. Χρόνια αργότερα, είδα μια μαρμάρινη ταμπέλα, κάπου εκεί στην Ιπποκράτους και Πανεπιστημίου, που έγραφε το πλήρες όνομα Όθων Λέφας Τετενές, μάλλον οικοδομικός επιχειρηματίας ήταν, και μου ερμηνεύθηκε η απορία για το τριμερές αυτό όνομα, που για άγνωστους λόγους, το συνέδεα πάντοτε με εκλογές. Ίσως γιατί θυμάμαι τις διαδηλώσεις του ’64, όπου βαρέλια με πίσσα έκαιγαν στην Ομόνοια και ομάδες ανθρώπων φώναζαν «1-1-4, Τσιριμώκο μας- καρά», ενώ εμένα η απορία μου ήταν τι σημαίνει «μας κάνει καρά».
Ποτέ δεν ξέχασα πόσο γελούσαν οι μεγάλοι με τον Γεώργιο Αθανασιάδη- Νόβα και το ποίημα κατατεθέν « … ήταν τα στήθη σου άσπρα σαν τα γάλατα και μου 'λεγες: Γαργάλα τα!». Λίγο πιο πάνω, στη στοά του Απότσου, οι Εκδόσεις των Φίλων πουλούσαν και πουλούν ακόμα το βιβλίο του Λεμπέση «Η επαναστατική μάζα και η τεράστια κοινωνική σημασία των βλακών εν τω συγχρόνω βίω». Εκεί και η είσοδος στα γραφεία της εφημερίδας Ελευθερία, ενώ Μπενάκη και Πανεπιστημίου, από το ξενοδοχείο Παλλάδιο, τα μάτια ενός παιδιού απ’ το χωριό παρακολουθούσαν μαγεμένα το βάρβαρο πανηγύρι του Ιουλίου του ’64.
Και πέρασαν τα χρόνια και φτάνουμε στις πρώτες εκλογές της μεταπολίτευσης. Πάλι Πανεπιστημίου και Μπενάκη, απέναντι όμως, στο τενεκεδένιο κτίριο, ο Γαρουφαλιάς προσπαθεί απελπισμένα να εκφωνήσει λόγο ενώ η «μαρίδα» από την Κυψέλη διεκδικεί «Ο λαός απαιτεί Softex με … διπλό χαρτί».
Σήμερα: Εθνικές Εκλογές 2009. Έχει χαθεί το γέλιο. Ακόμη και οι μικρές ηλικίες αντί για να γελούν, αδιαφορούν. Υπεύθυνος είναι ο Όφις Χαμαιλέων Κολοτούμπας.
Μοιάζει με τίτλο τιμής ισπανού ευγενούς ενώ είναι δίπλα μας. Είναι ο μέσος «εμείς» που μεταμορφώνεται. Είπα μεταμορφώνεται και θυμήθηκα τις Οβιδιακές μεταμορφώσεις. Τι είναι αυτές; «250 μύθοι, όπου θεοί και ήρωες αλλάζουν θωριά, ενίοτε και φύλο[1]».
Ο Όφις Χαμαιλέων Κολοτούμπας, στην περίπτωση μας, είναι ο καλύτερος μας φίλος. Λέω φίλος, γιατί δεν γνωρίζω την ακριβή έννοια του όρου. Κάτι στο γυμνάσιο είχα ακούσει ότι «ο φίλος τον φίλο εν πόνοις και κινδύνοις ου λείπει», αλλά αυτά είναι μάλλον βλακείες και είναι πλέον σαφές ότι ο σύγχρονος φίλος σε πόνους και κινδύνους λακίζει και εξαφανίζεται, οπότε δεν πρέπει να μπερδεύουμε τα πράγματα περαιτέρω. Φίλος είναι ο καθημερινός όφις ή όφας από το σοφότερον «όπου φυσάει ο άνεμος». Ο συνδυασμός όφις και όφας είναι το ακριβές κατάλοιπο της επί τουρκοκρατίας επιβίωσης. Κάπως έτσι έχασα πολλούς από τους φίλους μου στην ώριμη ηλικία, όταν τους είπα να μην ερίζουν για τίτλους τιμής ελληνικότητας, βορά, νότου, κάτω απ’ τ’ αυλάκι κ.λ.π., όταν από μια και μόνο ναυμαχία- αυτήν του Ναυαρίνου- εξηρτήθη το αν εκείνη τη βραδιά θα ερίζαμε αν είμαστε οι καλύτεροι Έλληνες ή οι καλύτεροι Τούρκοι. Εκεί όλοι συμφώνησαν. Τότε, γεννήθηκε και ο Όφις Χαμαιλέων Κολοτούμπας.
Ο Όφις Χαμαιλέων Κολοτούμπας είναι αυτός που θα κρίνει τις επερχόμενες εκλογές. Δεδομένο του σχεδιασμού όλων των επαγγελματιών της πολιτικής επιστήμης. Όλη μέρα κυβερνητικός και το βράδυ με την αντιπολίτευση. Πέρασε απ’ όλα τα στρατόπεδα. Όλες οι αυλές των αρχηγών είχαν πλακάκια να τα γυαλίσει σαν ρωμαίος λεγεωνάριος. Όποιος δεν του άρεσε ήταν «λαμόγιο». Μόλις του «καθόταν», γινόταν το μέλλον της παράταξης. Είναι αυτός που δεσμεύεται να εξυπηρετήσει και την επόμενη στιγμή κάνει πλειστηριασμό στην ελεύθερη αγορά. Αυτοί που πίστεψαν στον σοσιαλισμό δεν προέβλεψαν την ελεύθερη αγορά εντός του σοσιαλισμού. Εμείς μίζα το λέμε, αλλά αυτοί το λένε δικαίωμα. Δεν τους κάναμε βούκινο. Κάποιοι τους χρησιμοποίησαν για εύκολο πλουτισμό. Στο τέλος, αυτοί έμειναν και οι άλλοι έφυγαν κακήν κακώς. Κακομοίρη μου, δεν πρόλαβες να μπεις στη σεμνή και πολυτελή λιμουζίνα.
Χαρείτε τον τις επόμενες μέρες. Θα σας πλησιάσει, θα σας χαμογελάσει, θα σας δελεάσει, θα σας κολακεύσει, μπορεί και να σας πείσει. Ραντεβού στην κάλπη!
[1] Θεόδωρος Δ. Παπαγγελής: «Σώματα που άλλαξαν τη θωριά τους. Διαδρομές στις «Μεταμορφώσεις» του Οβιδίου». Εκδόσεις Gutenberg, 2009, σελ. 295.
ΣΤΗ ΓΙΟΡΤΗ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ
Κι ενώ ήταν έτοιμο το σημείωμα «Για έναν πράσινο οικοδομικό κανονισμό», όπου:
«Αληθές είναι μόνο το ατομικό, καθίσταται όμως κατανοητό δια του γενικού». Σοφή κουβέντα του Max Weber, θεμελιωτή των ιδεωδών τύπων. Η κοινωνιολογική θεώρηση της ανθρώπινης σκέψης και δημιουργίας, δίδει αξία στην έννοια «παράδειγμα» και ταυτόχρονα θεωρητική διέξοδο σ’ αυτούς που αναζητούν το καλύτερο και το ορθότερο.
Έργο της επιστήμης είναι να κατανοεί και να ερμηνεύει, όχι να κρίνει ή να διαβαθμίζει και να κατηγοριοποιεί τα φαινόμενα. Η επιστήμη και η τεχνολογία αναζητούν την τελειοποίηση των εμπειρικών μεθόδων και διακινδυνεύουν μέσω της ειδίκευσης να θυσιάζουν την προσωπικότητα και να μετατρέπουν το επιστήμονα από διανοούμενο σε απλό εργάτη,
προέκυψε άλλος ιδεώδης τύπος, με απαίτηση να εμφανισθεί και να συστηθεί, ανάλογα με το πνεύμα των ημερών. Όφις Χαμαιλέων Κολοτούμπας. Αυτός θα μας απασχολήσει σε λίγο.
Όταν ήμουν παιδί, άκουγα τους μεγαλύτερους να απαγγέλουν μεγαλειωδώς το τριμερές όνομα, κάτι σαν «κώθων ελέφας τενεκές», και να διερωτώμαι γιατί άκουγα μια τον τενεκέ ως τετενέ, μια τον κώθωνα ως Όθωνα, ο δε ελέφας μάλλον κάτι σε ελάφι μου έφερνε. Πολλές φορές τα παιδιά δεν ρωτούν και σχηματίζουν εσφαλμένες εντυπώσεις για τις προσωπικότητες που χαρακτήρισαν ορισμένες εποχές. Χρόνια αργότερα, είδα μια μαρμάρινη ταμπέλα, κάπου εκεί στην Ιπποκράτους και Πανεπιστημίου, που έγραφε το πλήρες όνομα Όθων Λέφας Τετενές, μάλλον οικοδομικός επιχειρηματίας ήταν, και μου ερμηνεύθηκε η απορία για το τριμερές αυτό όνομα, που για άγνωστους λόγους, το συνέδεα πάντοτε με εκλογές. Ίσως γιατί θυμάμαι τις διαδηλώσεις του ’64, όπου βαρέλια με πίσσα έκαιγαν στην Ομόνοια και ομάδες ανθρώπων φώναζαν «1-1-4, Τσιριμώκο μας- καρά», ενώ εμένα η απορία μου ήταν τι σημαίνει «μας κάνει καρά».
Ποτέ δεν ξέχασα πόσο γελούσαν οι μεγάλοι με τον Γεώργιο Αθανασιάδη- Νόβα και το ποίημα κατατεθέν « … ήταν τα στήθη σου άσπρα σαν τα γάλατα και μου 'λεγες: Γαργάλα τα!». Λίγο πιο πάνω, στη στοά του Απότσου, οι Εκδόσεις των Φίλων πουλούσαν και πουλούν ακόμα το βιβλίο του Λεμπέση «Η επαναστατική μάζα και η τεράστια κοινωνική σημασία των βλακών εν τω συγχρόνω βίω». Εκεί και η είσοδος στα γραφεία της εφημερίδας Ελευθερία, ενώ Μπενάκη και Πανεπιστημίου, από το ξενοδοχείο Παλλάδιο, τα μάτια ενός παιδιού απ’ το χωριό παρακολουθούσαν μαγεμένα το βάρβαρο πανηγύρι του Ιουλίου του ’64.
Και πέρασαν τα χρόνια και φτάνουμε στις πρώτες εκλογές της μεταπολίτευσης. Πάλι Πανεπιστημίου και Μπενάκη, απέναντι όμως, στο τενεκεδένιο κτίριο, ο Γαρουφαλιάς προσπαθεί απελπισμένα να εκφωνήσει λόγο ενώ η «μαρίδα» από την Κυψέλη διεκδικεί «Ο λαός απαιτεί Softex με … διπλό χαρτί».
Σήμερα: Εθνικές Εκλογές 2009. Έχει χαθεί το γέλιο. Ακόμη και οι μικρές ηλικίες αντί για να γελούν, αδιαφορούν. Υπεύθυνος είναι ο Όφις Χαμαιλέων Κολοτούμπας.
Μοιάζει με τίτλο τιμής ισπανού ευγενούς ενώ είναι δίπλα μας. Είναι ο μέσος «εμείς» που μεταμορφώνεται. Είπα μεταμορφώνεται και θυμήθηκα τις Οβιδιακές μεταμορφώσεις. Τι είναι αυτές; «250 μύθοι, όπου θεοί και ήρωες αλλάζουν θωριά, ενίοτε και φύλο[1]».
Ο Όφις Χαμαιλέων Κολοτούμπας, στην περίπτωση μας, είναι ο καλύτερος μας φίλος. Λέω φίλος, γιατί δεν γνωρίζω την ακριβή έννοια του όρου. Κάτι στο γυμνάσιο είχα ακούσει ότι «ο φίλος τον φίλο εν πόνοις και κινδύνοις ου λείπει», αλλά αυτά είναι μάλλον βλακείες και είναι πλέον σαφές ότι ο σύγχρονος φίλος σε πόνους και κινδύνους λακίζει και εξαφανίζεται, οπότε δεν πρέπει να μπερδεύουμε τα πράγματα περαιτέρω. Φίλος είναι ο καθημερινός όφις ή όφας από το σοφότερον «όπου φυσάει ο άνεμος». Ο συνδυασμός όφις και όφας είναι το ακριβές κατάλοιπο της επί τουρκοκρατίας επιβίωσης. Κάπως έτσι έχασα πολλούς από τους φίλους μου στην ώριμη ηλικία, όταν τους είπα να μην ερίζουν για τίτλους τιμής ελληνικότητας, βορά, νότου, κάτω απ’ τ’ αυλάκι κ.λ.π., όταν από μια και μόνο ναυμαχία- αυτήν του Ναυαρίνου- εξηρτήθη το αν εκείνη τη βραδιά θα ερίζαμε αν είμαστε οι καλύτεροι Έλληνες ή οι καλύτεροι Τούρκοι. Εκεί όλοι συμφώνησαν. Τότε, γεννήθηκε και ο Όφις Χαμαιλέων Κολοτούμπας.
Ο Όφις Χαμαιλέων Κολοτούμπας είναι αυτός που θα κρίνει τις επερχόμενες εκλογές. Δεδομένο του σχεδιασμού όλων των επαγγελματιών της πολιτικής επιστήμης. Όλη μέρα κυβερνητικός και το βράδυ με την αντιπολίτευση. Πέρασε απ’ όλα τα στρατόπεδα. Όλες οι αυλές των αρχηγών είχαν πλακάκια να τα γυαλίσει σαν ρωμαίος λεγεωνάριος. Όποιος δεν του άρεσε ήταν «λαμόγιο». Μόλις του «καθόταν», γινόταν το μέλλον της παράταξης. Είναι αυτός που δεσμεύεται να εξυπηρετήσει και την επόμενη στιγμή κάνει πλειστηριασμό στην ελεύθερη αγορά. Αυτοί που πίστεψαν στον σοσιαλισμό δεν προέβλεψαν την ελεύθερη αγορά εντός του σοσιαλισμού. Εμείς μίζα το λέμε, αλλά αυτοί το λένε δικαίωμα. Δεν τους κάναμε βούκινο. Κάποιοι τους χρησιμοποίησαν για εύκολο πλουτισμό. Στο τέλος, αυτοί έμειναν και οι άλλοι έφυγαν κακήν κακώς. Κακομοίρη μου, δεν πρόλαβες να μπεις στη σεμνή και πολυτελή λιμουζίνα.
Χαρείτε τον τις επόμενες μέρες. Θα σας πλησιάσει, θα σας χαμογελάσει, θα σας δελεάσει, θα σας κολακεύσει, μπορεί και να σας πείσει. Ραντεβού στην κάλπη!
[1] Θεόδωρος Δ. Παπαγγελής: «Σώματα που άλλαξαν τη θωριά τους. Διαδρομές στις «Μεταμορφώσεις» του Οβιδίου». Εκδόσεις Gutenberg, 2009, σελ. 295.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου