ΠΡΟΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΤΕΧΝΙΚΑ: Στροφή επί τόπου…

ΡΟΜΑΝΤΙΣΜΟΙ ΤΗΣ ΝΙΟΤΗΣ ….. Πιστεύαμε ότι κάτι κάναμε.

Δεν υπάρχει ‘Έλληνας που να μην έχει καταγράψει απογοήτευση στον τόπο του.

Το Ελληνικό Δημόσιο είναι ένας υπερτροφικός γίγαντας που ορισμένες περιόδους υποβάλλεται σε υποχρεωτική καταστολή δηλαδή…κοιμάται. Οι δυνάμεις που υπνώττουν μέσα του είναι τεράστιες. Από την εποχή του ενιαίου μισθολογίου θυμάμαι την απογοήτευση των επιστημόνων που με σιγανή φωνή έλεγαν ότι παίρνουν μισθό μικρότερο από την γραμματέα και την καθαρίστρια. Η σιγανή φωνή είχε κληρονομηθεί από την επτάχρονη δικτατορία που έκανε αρκετούς έλληνες μυστικοπαθείς και άλλους τόσους καταθλιπτικούς από την περιπέτεια οπισθοδρόμησης που μακροπρόθεσμα δημιούργησε η λεγόμενη ΠΑΡΕΝΘΕΣΗ της επταετίας.

Η παραγωγική διαδικασία βασίζεται στην ιεραρχία. Οι διευθυντές και η επιλογή τους πρέπει να γίνεται με κριτήριο την αποδοτικότητά τους στους προηγούμενους βαθμούς. Δεν νοείται διευθυντής που σε θητεία τμηματάρχη να μην έχει ολοκληρώσει ούτε ένα έργο. Όταν τα προφανή κριτήρια δεν τηρούνται απογοητεύεται το σύνολο της δημοσιοϋπαλληλικής ιεραρχίας και εκτρέφονται οι «μηχανισμοί». Οι διάφορες θεσμικές ή εξωθεσμικές «εισηγήσεις, παρεμβάσεις και εγκρίσεις» που προηγούνται των υπηρεσιακών συμβουλίων, πρέπει να διαθέτουν αλλά και να ανταποκρίνονται στην έξωθεν καλή μαρτυρία.

Τόσο τα ορθά κριτήρια όσο και τα κατάλληλα πρόσωπα είναι γνωστά και αποδεκτά απ’ όλους τους ενδιαφερόμενους. Εργολάβοι, υπάλληλοι και πολιτική ηγεσία γνωρίζουν ποιοι είναι οι κατάλληλοι υπάλληλοι για τη δουλειά και ποιοι είναι οι κατάλληλοι για τα «παιχνίδια». Η κοινωνία δείχνει να έχει αποδεχθεί ως παθητικός θεατής την παράλληλη πραγματικότητα. Αποδέχεται την παράλληλη οικονομία, αποδέχεται ακόμη και την παράλληλη διοίκηση, παρακολουθώντας να κατρακυλάει σκαλί σκαλί την κάθοδο στην απαξία και την αναποτελεσματικότητα.

Τέλος, ποικιλώνυμες επιτροπές έρχονται να συμπληρώσουν το σκηνικό της περιφερόμενης παράλληλης συγκεντρωτικής διοίκησης, προκειμένου η ζωή του υπαλλήλου να αποκτά ποικιλία και ενδιαφέρον όχι μόνο εντός των τειχών της έδρας του, αλλά και «εκτός έδρας» όπου διεξάγονται τσιμπούσια και συνευρέσεις στην υπηρεσία της λεγόμενης αντικειμενικής συλλογικής κρίσης. Καγχασμοί … γενικώς.

Η ισχύουσα νομοθεσία ενθαρρύνει και μοριοδοτεί την φιλομάθεια του υπαλλήλου. Ποικιλώνυμα μεταπτυχιακά έχουν τεθεί στην υπηρεσία του ευγενούς αυτού σκοπού. Ποιος καθορίζει το πρόγραμμα την χρησιμότητα την αποδοτικότητα την σχέση των διδασκόντων με το αντικείμενο, αποτελεί αντικείμενο ειδικής έρευνας που εκφεύγει των ορίων του παρόντος. Αυτό που είναι ευρέως γνωστό είναι ότι τα μεταπτυχιακά αποτελούν την απογευματινή ενασχόληση πολλών φιλόδοξων υπαλλήλων που μέσω της ακαδημαϊκής γνώσης επιδιώκουν την προαγωγή. Εσχάτως φαίνεται πως η φιλομάθεια δεν θα πάει χαμένη. Τα υπουργεία επιτέλους στις επερχόμενες κρίσεις θα αποκτήσουν υπαλλήλους αγνώστου εξειδικεύσεως μεν, υψηλών ακαδημαϊκών προδιαγραφών δε.

Αν η απόκτηση ενός μεταπτυχιακού ή διδακτορικού τίτλου αποτελεί διοικητικό προσόν και μοριοδοτείται, τότε να τεθεί ως προϋπόθεση και για τους βουλευτές υπουργούς και πρωθυπουργούς. Στην ουσία, με τον τρόπο που λειτουργεί η δημόσια διοίκηση σήμερα, κάθε επί πλέον σπουδή ή ακαδημαϊκό προσόν μετά τον διορισμό και την μονιμοποίηση, αποτελεί μάλλον ύποπτο αποτρεπτικό στοιχείο παρά ενισχυτικό προσόν για μια προαγωγή. Με δεδομένο ότι η προσφορά εργασίας στο δημόσιο μετά το ενιαίο μισθολόγιο είναι σχεδόν εθελοντική, η εκπόνηση μεταπτυχιακών εργασιών και απόκτηση τίτλων εντός του υπηρεσιακού χώρου και χρόνου, αποδεικνύουν την πλημμελή άσκηση καθηκόντων στα πλαίσια του δημόσιου που σταθερά επικαλείται λειψανδρία και γι αυτό «αδυνατεί» να εκτελέσει αποτελεσματικά τα καθήκοντά του.

Αναμφισβήτητα στο δημόσιο τομέα υπάρχουν ευσυνείδητοι πατριώτες - υπάλληλοι που αδιαφορούν για το στενό κομματικό όφελος της ηγεσίας και προσφέρουν τα μέγιστα με την παρουσία τους και τη δράση τους για την υλοποίηση των στόχων και την απορρόφηση των χρηματοδοτικών προγραμμάτων. Οι επικεφαλής πολιτικοί, συνήθως «ανακατεύουν» τα προγράμματα, εντάσσουν και απεντάσσουν έργα, προσπαθώντας μέσω του εθνικού συμφέροντος να εξυπηρετήσουν και την επανεκλογή τους. Δεν είναι σπάνιο και μάλλον είναι ο κανόνας, σε έναν ανασχηματισμό οι επενδύσεις να «ξεκουβαλούν» στην ιδιαίτερη πατρίδα του υπουργού. Σαν να μην έφταναν όλα αυτά, η όσο το δυνατόν υγιής λειτουργία του συστήματος διοίκησης, πρέπει να ενσωματώσει και τους «μηχανισμούς». Οι μηχανισμοί είναι σύνολο προσώπων και πολύπλοκων διαδικασιών κατά κανόνα άχρηστων, που χρησιμοποιεί η ηγεσία και οι περί την ηγεσία θεσμοθετημένοι και μη «παρατρεχάμενοι», προκειμένου να υπηρετηθεί η ταχεία διεκπεραίωση.

Κάθε εν ενεργεία μηχανισμός δημιουργεί αυτομάτως ένα αλτερ εγκο, το «άλλο πρόσωπο» που επικαλείται καλύτερη αποδοτικότητα και περισσότερη ηθική, προκειμένου να εξασφαλίσει την προοπτική δημιουργίας ενός νέου και αποδοτικότερου μηχανισμού. Το ασύλληπτο κομφούζιο της διοίκησης όπως περιγράφεται και κατά το μάλλον ή ήττον ασκείται στην Ελλάδα σήμερα, έρχεται να συμπληρώσει το ειδικό κεφάλαιο περί διαφθοράς και βεβαίως περί δικαιοσύνης. Αλλά περί αυτών θα ασχοληθούμε σε επόμενο σημείωμα μας.