Αλλοίμονο σ’ αυτούς που έτυχε να κατοικήσουν πάνω στα μονοπάτια της προόδου.

Γίνεται λόγος σήμερα από διάφορες πλευρές για την «λύση» του να γκρεμίσουμε τμήματα της ΑΘΗΝΑΣ ώστε να αναπνεύσει και να βελτιωθεί η υπόλοιπη πόλη. Ένας «ήπιος» βομβαρδισμός δηλαδή χωρίς θύματα. Εκ πρώτης όψεως γιατί όχι. Η ισοπεδωμένη Βαγδάτη είναι το “οικόπεδο του μέλλοντος” για σοβαρές επενδύσεις και όχι μόνο.

Η σκληρότητα της αστικής ανάπλασης (Γκρέμισμα- Ανοικοδόμηση) στις ΗΠΑ γνωστή με τον τίτλο URBAN RENEWAL PROGRAMS άφησε πίσω της αναρίθμητους άστεγους τους HAVE-NOTS . ή Homeless. Επίσης μας άφησε πολλά βιβλία διηγήματα και κινηματογραφικές ταινίες.

Με την αποζημίωση που λαμβάνουν οι εκδιωκόμενοι κάτοικοι του προς κατεδάφιση κτιρίου σπανίως μπορούν να αγοράσουν κατοικία και να εγκατασταθούν σε άλλη περιοχή. Έτσι δημιουργούνται οι άστεγοι που φορτώνουν το βιός τους σ’ ένα καροτσάκι και αναζητούν καταφύγιο στις σχάρες του Μετρό για να μην πεθάνουν από το κρύο. Η ευρωπαϊκή κουλτούρα προσπαθεί μέχρι σήμερα να αποτρέψει αυτήν την κοινωνική εξέλιξη.

Το κόστος πάντως των κατεδαφίσεων θα μεταφερθεί στους νέους πλούσιους κατοίκους της περιοχής. (GENTRY). Έτσι έρχεται η «πρόοδος» και προκαλεί μια βίαιη αλλαγή στον κοινωνικό χάρτη της περιοχής. Τέτοιες μεταβολές στη πόλη καλό είναι να μελετώνται από ειδικούς έτσι ώστε να αποφεύγονται οι κοινωνικές εντάσεις και οι επενδύσεις να αποδίδουν καλύτερα. Κυρίως όμως να πληρούνται όροι και κανόνες για την διαχείριση της αλλαγής (management of change) και όχι να αποτελούν βεβιασμένες επιλογές για έργα που θα κινδυνεύσουν να μείνουν κουφάρια όπως έχει συμβεί σε πολλές περιπτώσεις στο παρελθόν.

Δημοσιεύτηκε με (σχετικες) προσαρμογές από το ΒΗΜΑ της Κυριακής 5/11/2010