Το νέο παγκόσμιο ιερατείο

 

 

Η λέξη «ιερατείο» αναφέρεται κυρίως στην τάξη εκείνη των ιερέων των αρχαίων θρησκειών που είχαν μεγάλα προνόμια και πολλές φορές έπαιρναν μέρος στην πολιτική ζωή του τόπου.

 

Μεγαλώσαμε με την ενοχή. Οι θεολόγοι στο σχολείο, κάτι μεταξύ θεού και γονιού, έσπευδαν καθημερινά να υπενθυμίζουν τις εντολές, προκειμένου να εξασφαλισθεί η «διαγωγή κοσμιωτάτη». Οι εκκλησιαστικές οργανώσεις, για όσους από εμάς πέρασαν από εκεί, συμπλήρωναν την ενοχή αλλά και ταυτόχρονα το ξεχωριστό του να μετέχεις σ’ αυτές, για να εξασφαλίζεις έτσι μια ιδιαίτερη σχέση με το θείο, πάντα μέσα από τη μετάνοια, την ταπείνωση και την αναγνώριση του πόσο ασήμαντος και αμαρτωλός είσαι μπροστά στο μεγαλείο του Θεού.

 

Η κεντρική ιδέα της διαδρομής του ανθρώπου είναι σπαρμένη  με ενοχές. Ακόμη και αν οι πράξεις δεν ήταν ένοχες, ήταν οι σκέψεις. Κι αν ακόμη τηρούσες τις δέκα εντολές, και αν τα πάθη σου ήταν τιθασευμένα, όλο και κάποια πονηρή σκέψη συντηρούσε την ενοχή σου.

 

Προϊόντος του χρόνου, απενοχοποιήθηκαν οι ανθρώπινες σχέσεις, η διατροφή, η ελευθεριάζουσα φρασεολογία καθώς και άλλες καταστάσεις, που παρακολουθούσαν τη διαιώνιση της οργανωμένης κοινωνίας μέσω των ενοχών. Δεν θεωρείται πλέον αμαρτία η «γενετήσια πράξη» χωρίς τον ιερό στόχο της αναπαραγωγής. Κανείς δεν φοβάται πια την κόλαση αν φάει σουβλάκι Τετάρτη και Παρασκευή. Δεν συζητάμε βέβαια για τις πονηρές σκέψεις: είναι απολύτως ελεύθερες. Όσο δε για την ψευδομαρτυρία, αποτελεί στοιχείο της διαπραγμάτευσης και διδάσκεται σε ανώτατο επίπεδο της πολιτικής- ρητορικής τέχνης και επιστήμης. 

 

Και τώρα τι θα «γένουμε» χωρίς … ενοχές και αμαρτίες;

 

Ιδού ανεφύη, το περιβάλλον! Υποφέρει από την απίστευτη επιπολαιότητα και ανευθυνότητά ενός εκάστου εξ ημών. Εκπέμπουμε CO₂, τρώμε πολύ και δημιουργούμε απορρίμματα, καταναλώνουμε ενέργεια. Για όλα αυτά και πολλά άλλα είμαστε ένοχοι. Ποιος το καθόρισε, ποιος το οργάνωσε, σε ποια οικουμενική σύνοδο διατυπώθηκε το νέο filioque και ομολογήθηκε το σύμβολο της «περιβαλλοντικής πίστης»;

 

Είναι άραγε αυτή η νέα θρησκεία; Τι ζητάει από εμάς; Ποιος είναι ο νέος παράδεισος της αειφορίας και πως κατακτάται; Μπορεί να περιμένει ή πρέπει να σπεύσουμε; Ο ανεπτυγμένος κόσμος σχεδιάζει και αναπτύσσεται. Είναι σίγουρο ότι θα ακολουθήσουν την ίδια διαδρομή και οι υπό ανάπτυξη; Η οικολογία και η περιβαλλοντική ευαισθησία έχουν προλάβει να διαμορφώσουν τους κανόνες του καλού  πολίτη; 

 

Μάλλον κάπου στον κόσμο πρέπει να υφίσταται κάτι σαν το «οικουμενικό ιερατείο της κλιματικής αλλαγής»: μια συνεργασία διακρατική με στόχο να δημιουργεί πολιτικές και να πληροφορεί τον κόσμο για αυτά τα θέματα. Στη θέση των ανώτατων «ιεροεξεταστών» του παρελθόντος (Το όνομα του ρόδου), οι σύγχρονοι «Μπερνάρντο Γκι» της κλιματικής αλλαγής, αντί να απαγορεύουν το γέλιο,  θα επιτρέπουν- ευλογούν, δηλαδή θα σχεδιάζουν, τις κατάλληλες «πράσινες» επενδύσεις και το ενδεδειγμένο επίπεδο ζωής της κοινωνίας των μηδενικών εκπομπών του αύριο.

 

Οι επιστήμονες, ευτυχώς, μπορούμε (;) να διεκδικήσουμε διακεκριμένη θέση σ’ αυτή τη νέα πραγματικότητα. Δεν προβλέπεται διωγμός για την επιστήμη ή την αμφισβήτηση  όπως συνέβαινε στο μεσαίωνα. Ίσως ο καταλύτης της νέας εποχής να είναι η ανεργία των επιστημόνων που θα περιορίσει και θα διαχειρισθεί την αβεβαιότητα και την αμφισβήτηση.

 

Το παρήγορο είναι ότι αρχές όπως διαφάνεια, ευρεία συμμετοχή και επιμελώς σχεδιασμένη δημοκρατική αντίληψη, φαίνεται να χαρακτηρίζουν τους σύγχρονους αυτούς διακυβερνητικούς σχηματισμούς. Είναι άραγε η Ελλάδα μέσα στο οικουμενικό αυτό κονκλάβιο; Στα διεθνή panels για την κλιματική αλλαγή εκπροσωπείται η χώρα; Αμφιβάλλω. Έλληνες σίγουρα μετέχουν.(Εξ άλλου αυτοί είναι οι διαφωτιστές που μας αφυπνίζουν αδιαλείπτως). Η Ελλάδα όμως, σαν επίσημη αρχή και πολιτεία, είναι αμφίβολο αν μετέχει και σε ποιο βαθμό στις αποφάσεις και στην προετοιμασία για την μελλοντική διαχείριση των πόρων, των επενδύσεων, εν’ τέλει δηλαδή του πλούτου.

 

Οι συμμαχίες εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης, προωθούνται και μέσω της τεχνολογικής και επιστημονικής συνεργασίας. Ο τομέας αυτός εμφανίζει σοβαρά κενά. Ο τεχνικός κόσμος της χώρας οφείλει να αντιμετωπίσει με σοβαρότητα αυτό το κενό. Για τη Διάσκεψη της Κοπεγχάγης, πληροφορηθήκαμε ότι «τα πλούσια κράτη δεν έδειξαν καμία διάθεση συνδιαλλαγής με τις αναπτυσσόμενες χώρες”, οι οποίες με τη σειρά τους εκφράζουν συμμαχίες και επιρροές, είτε ιστορικές. είτε πρόσφατα, συγκυριακά διαμορφωμένες. Ανεξάρτητα του αν στην Κοπεγχάγη χάθηκε η μεγάλη ευκαιρία για την αντιμετώπιση των επιπτώσεων τις κλιματικής αλλαγής, ήταν ευκαιρία για την Ελλάδα να διαμορφώσει συμμαχίες και επιρροή προς την κατεύθυνση που αναπτύχθηκε παραπάνω. Μακάρι να μην καταγράφηκε ακόμη μια ουδέτερη – άχρωμη συμμετοχή, απομονωμένη από τους διεθνείς συσχετισμούς.

 

Για να μην αδικήσω την κα Μπιρμπίλη -Υπουργό- ανέτρεξα στις αναφορές από το σχετικό site του υπουργείου και αποδελτιώνω:

 

«η Ελληνίδα Υπουργός, σε υπουργική συνάντηση των χωρών της Ε.Ε. που έγινε για τον καθορισμό της στρατηγικής που θα ακολουθηθεί, ζήτησε από την Σουηδική Προεδρία να εντείνει τις κινήσεις της, ώστε να ηγηθεί η Ε.Ε. των προσπαθειών από πλευράς ανεπτυγμένων χωρών ανακτώντας την εμπιστοσύνη των αναπτυσσόμενων, προτείνοντας την δημιουργία ειδικής ομάδας επεξεργασίας των κειμένων και δίδοντας την πρωτοκαθεδρία σε μια χώρα από την G77 ώστε με τον τρόπο αυτό να αρθεί η στασιμότητα που παρατηρείται. Η πρόταση της Ελλάδος υποστηρίχθηκε από άλλα κράτη-μέλη.»

«Συνάντηση με την Υφυπουργό Ενέργειας των ΗΠΑ Κριστίνα Τζόνσον είχε σήμερα στην Κοπεγχάγη η Υπουργός Περιβάλλοντος, Ενέργειας και Κλιματικής Αλλαγής, Τίνα Μπιρμπίλη.»

«συμφώνησαν να προωθήσουν τη συνεργασία μεταξύ των δυο χωρών και συγκεκριμένα μεταξύ του ελληνικού Κ.Α.Π.Ε. (Κέντρου Ανανεώσιμων Πηγών Ενέργειας) και του αντίστοιχου αμερικανικού ΝREL (National Renewable Energy Laboratory) με έμφαση σε θέματα έξυπνων δικτύων (smart grid), μέτρησης (smart metering), και τρόπων εξοικονόμησης ενέργειας και αξιοποίησης ανανεώσιμων πηγών ενέργειας στον οικιακό και τριτογενή τομέα.»

Υποθέτω βέβαια ότι ελέχθησαν και άλλα πολλά και χρήσιμα. Καλή Σαρακοστή!