Τρίτη 21 Ιουλίου 2009
ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ
ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ (Συνέντευξη τύπου 21 Ιούλιος 2009)
Με αφορμή την ανακοίνωση του σ.ν. για τη «Ρύθμιση θεμάτων του Πανεπιστημιακού και Τεχνολογικού Τομέα της Ανώτατης Εκπαίδευσης» επισημαίνονται τα ακόλουθα:
H θεσμική ασυναρτησία και ασάφεια μεταξύ των βασικών ειδικοτήτων των μηχανικών δημιουργεί συγκρούσεις, προσβάλλει την αξιοπρέπεια των αρχιτεκτόνων μηχανικών, γεννά προβλήματα στην επαγγελματική επιβίωση και σοβαρές συνέπειες τόσο στην ποιότητα του δομημένου περιβάλλοντος όσο και στην παροχή αξιόπιστων υπηρεσιών στους έλληνες πολίτες.
Το ισχύον νομοθετικό πλαίσιο πρέπει να αλλάξει λαμβάνοντας υπόψη την εναρμόνιση της Ελληνικής Νομοθεσίας με τις Ευρωπαϊκές οδηγίες. Πρέπει να οριοθετηθούν τα επαγγελματικά δικαιώματα των βασικών ειδικοτήτων σύμφωνα με τις σπουδές, την εμπειρία και τη δεοντολογία κάθε κλάδου.
Είναι απαραίτητη η προώθηση στην Ελληνική Κοινωνία ενός συνόλου πολιτικών, αρχών και βέλτιστων πρακτικών που θα αναδείξουν την επιστημονική ταυτότητα του κλάδου και θα συμβάλλουν στην ενημέρωση και συνειδητοποίηση της Ελληνικής Κοινωνίας για τα οφέλη της άσκησης της αρχιτεκτονικής από τους αρχιτέκτονες.
Οι αρχιτέκτονες πιστεύουν ότι όλοι όσοι σπουδάζουν τα επαγγέλματα του σχεδιασμού και της κατασκευής είναι παιδιά του «Ίδιου Θεού». Την ίδια στιγμή όμως γνωρίζουν πως καθένας έχει διαφορετικές δεξιότητες και δυνατότητες. Το νομοσχέδιο που κατατέθηκε αντί να προχωρεί προς την κατεύθυνση του ξεκαθαρίσματος των ρόλων, επιτείνει τη σύγχυση αντιγράφοντας ξεπερασμένα πρότυπα κοινωνιών διαφορετικής κλίμακας και οικονομικού μεγέθους.
Αντίστοιχες επιλογές στον ευρωπαϊκό χώρο, συνοδεύτηκαν με εξωτερική ανεξάρτητη αξιολόγηση των πανεπιστημίων και την εξασφάλιση της δυνατότητας των πανεπιστημίων, να αυτό-ιεραρχηθούν στα πλαίσια μιας κοινωνικής πραγματικότητας με σαφή και αποδεκτό πολιτικό προσανατολισμό. Η ελληνική κοινωνία αδυνατεί να απορροφήσει τους αποφοίτους τόσων σχολών και πανεπιστημίων έξω από τον ευρύτερο δημόσιο τομέα. Η απλή αλήθεια ότι οι σπουδές πρέπει να οδηγούν στα ανάλογα επαγγελματικά δικαιώματα δεν είναι ξεκάθαρη και συσκοτίζεται πίσω από το άγχος μιας ασαφούς πολιτικής που καταργεί ένα απαραίτητο στρώμα της μεσαίας εκπαίδευσης την τεχνολογική, χωρίς να την αντικαθιστά. Απλά την εκχωρεί στους εμπειροτέχνες που με αμφισβητούμενες διαδικασίες και κάτω από ειδικές συνθήκες ανέλαβαν μια ευθύνη που είναι αμφίβολο αν μπορούν να ανταποκριθούν.
Είναι η ώρα η πολιτεία να αφουγκραστεί (διάλογος από μηδενική βάση) τους κλάδους των τεχνικών και να αποδεχθεί ανεξάρτητα από το πολιτικό κόστος την οριζόντια και κατακόρυφη αποσαφήνιση των ρόλων για τα επαγγέλματα του σχεδιασμού και της οικοδομής. Τα πανεπιστημιακά και τεχνολογικά ιδρύματα πρέπει να αποκτήσουν παραπληρωματικούς ρόλους προς ένα κοινό στόχο και όχι να καθίστανται ανταγωνιστές σε ένα αντικείμενο που πολιτικά συρρικνώνεται αντί να διευρύνεται με τολμηρές και σαφείς πολιτικές.
Δευτέρα 20 Ιουλίου 2009
FW: PR5_09_Independence_final-EN
PRESS RELEASE
16 JULY 2009
In the public interest, the architectural sector must remain as independent as possible of vested interests
The architectural profession is, without doubt and since a long time, one of the most mobile professions in Europe and in the world. The Architects’ Council of Europe (ACE[1]) is therefore fully supportive of the objective of the Commission to facilitate cross-border provision of services within the European Union.
Nevertheless, the ACE notes, with concern, the tendency in certain Member States, to liberally interpret the requirement that is set out in the European « Services » Directive[2] to examine national legislation and regulation that could, a priori, act as barriers to the free provision of services and the freedom of establishment. Among the questions that have been, or are, the subject of enquiry in several Member States are obligatory registration in an Order or Chamber and reserved functions, to mention just two striking examples among many.
Another recent example that the ACE has learnt of relates to the question of the ownership of architectural companies. This is a crucial question insofar as the holding, by architects, of a majority of the ownership, shares and decision-making powers is indispensable to guarantee, in the public interest, the independence of the professionals concerned from the vested interests of industry or economic actors to protect the interest of their clients and users.
It is recalled that one of the principles set out in the ACE Deontological Code – a reference document adopted by the General Assembly of the ACE in November 2005:
Providers of architectural services within the European Union must be dedicated to the highest standards of independence, impartiality, professional secrecy, integrity, competence and professionalism, and to the highest possible quality of their design, technical and service output
A systematic and ill-considered deregulation is likely to have effects that are contrary to the public interest, particularly when it comes to the architectural profession. The necessary control of the qualifications, through appropriate procedures such as registration and the respect of a deontological code; the fact that the profession is constituted, in great part across all of Europe, of very small, even micro-enterprises; the legitimate call for equal access for all enterprises to the market are, among other factors, criteria that justify the need to recognise the specific nature of the profession. It should not be forgotten that European citizens generally spend more than 90% of their time in buildings, which represent a major part of the work done by architects.
At the time when the global economic and financial crisis bears witness to the negative effects that arise when excessive confidence is placed in the capacity of the market to protect the consumer and when policies for a more sustainable development are being put in place, systematic deregulation evidently appears to be an inappropriate choice.
Already at the start of May 2009, the ACE drew the attention of the European Institutions and of the governments of the Member Sates to the perverse and potentially dangerous effects of certain deregulatory actions. The ACE also called on the candidates for the European Elections to give their attention to this matter and it is preparing to engage, this autumn, in a serious dialogue with the newly elected Parliament and the new European Commission that will be based on the propositions already set out in order to promote a more balanced and positive approach to (de)regulation in this sector.
Annexed to this Press Release, several recent political developments that lend support to the ACE view are set out.
Annexe to the ACE Press Release of 16th July 2009:
The provisions of the « Services » Directive are intrinsically linked to those of the Directive on the Recognition of Professional Qualifications in which Recital 27 reads:
« Architectural design, the quality of buildings, their harmonious incorporation into their surroundings, respect for natural and urban landscapes and for the public and private heritage are a matter of public interest. Mutual recognition of qualifications should therefore be based on qualitative and quantitative criteria which ensure that the holders of recognised qualifications are in a position to understand and translate the needs of individuals, social groups and authorities as regards spatial planning, the design, organisation and realisation of structures, conservation and the exploitation of the architectural heritage, and protection of natural balances. »
In the Council Conclusions on architecture and sustainable development of the 13th December 2008[3]:
« Calls on the Member States and the Commission, within their respective limits and with due respect for the principle of subsidiarity (to) make allowance for architecture and its specific features, in particular its cultural aspects, in all relevant policies, especially in research, economic and social cohesion, sustainable development and education policies »
Additionally, it is recalled that in the final declaration of the Ministers in charge of urban development who met on the 25th November 2009 in Marseille, on the invitation of the French Presidency of the Council of the European Union on the theme of « Sustainable Cities », the Ministers proposed: « …to consider the key role of architecture and urban quality in the process of integrated and sustainable urban development, giving particular attention to heritage, creative and innovative architectural solutions and thus achieve better quality of living environment. »
[1] The Architects' Council of Europe (ACE) is the European organisation representing the architectural profession at European level. Its headquarters and Secretariat are located in Brussels. Its growing membership consists of Member Organisations, which are the nationally representative regulatory and professional bodies of all European Union (EU) Member States, Accession States, Switzerland and Norway. Through them, it represents the interests of about 480,000 architects. The principal function of the ACE is to monitor developments at EU level, seeking to influence those areas of EU Policy and legislation that have an impact on architectural practice and on the overall quality and sustainability of the built environment.
[2] Directive on Service in the Internal market (2006/123/EC), which must be fully transposed by the end of 2009
[3] Council Conclusions relating to architecture: the contribution of culture to sustainable development – OJEU 2008/C319/05
Τετάρτη 15 Ιουλίου 2009
Σάββατο 11 Ιουλίου 2009
ΤΟ ...ΠΝΕΥΜΑ ΤΗΣ ΔΙΟΙΚΗΣΗΣ
Οι νόμοι, οι κανονισμοί και οι έλεγχοι από μόνοι τους, ποτέ δεν παρήγαγαν ανώτερα πρότυπα.
Οι νόμοι και οι κανονισμοί μπορούν να διατηρήσουν και να προστατεύσουν ένα κοινωνικό ή ανθρώπινο επίτευγμα- δημιούργημα. Δεν μπορούν όμως να γεννήσουν πολιτισμό.
Κάτω από αυτό το πνεύμα πρέπει να κινηθούμε για να αντιμετωπίσουμε τόσο τα τρέχοντα προβλήματα όσο κι αυτά που θα προκύψουν στο μέλλον.
Η κύρια ευθύνη εναποτίθεται στην παιδεία.
Οι νόμοι και οι κανονισμοί μπορούν να διατηρήσουν και να προστατεύσουν ένα κοινωνικό ή ανθρώπινο επίτευγμα- δημιούργημα. Δεν μπορούν όμως να γεννήσουν πολιτισμό.
Κάτω από αυτό το πνεύμα πρέπει να κινηθούμε για να αντιμετωπίσουμε τόσο τα τρέχοντα προβλήματα όσο κι αυτά που θα προκύψουν στο μέλλον.
Η κύρια ευθύνη εναποτίθεται στην παιδεία.
Παρασκευή 10 Ιουλίου 2009
(International Baccalaureate)
Με αφορμή το θόρυβο που δημιουργήθηκε στην Ελλάδα σχετικά με τη διαρροή θεμάτων του ΙΒ (International Baccalaureate) ακούστηκαν και δημοσιεύτηκαν πολλά σχετικά με το θεσμό (ΙΒ), που απέχουν αρκετά από την πραγματικότητα.
Το κυριότερο επιχείρημα που ακούστηκε είναι, ότι το ΙΒ είναι πρόγραμμα σπουδών για «πλούσιους» με ακριβά δίδακτρα. Αυτό είναι ακριβές για την Ελλάδα, όπου το (Κρατικό) Υπουργείο Παιδείας δεν έχει δημιουργήσει κανένα Ελληνικό δημόσιο σχολείο, διαπιστευμένο από το ΙΒ, που να διδάσκει το πρόγραμμα, όχι όμως και σε διεθνές επίπεδο.
Σε διεθνές επίπεδο το ΙΒ διδάσκεται σε 1549 δημόσια και σε 1167 ιδιωτικά διαπιστευμένα σχολεία, σε πάνω από 130 χώρες συνολικά. Σε πολλά κράτη, τα δημόσια σχολεία που παρέχουν ΙΒ είναι σαφώς περισσότερα από τα ιδιωτικά. Παραθέτω μερικά παραδείγματα, όχι μόνο από μεγάλα Αγγλόφωνα κράτη, όπου το πρόγραμμα είναι (ευνόητα λόγω γλώσσας) περισσότερο διαδεδομένο, αλλά και από Σκανδιναβικά κράτη, και από κράτη που δεν θα το περίμενε κανείς εύκολα, όπως το κράτος του Ισημερινού (Equador) στη Λατινική Αμερική. Τις πληροφορίες αυτές μπορεί να τις επιβεβαιώσει ο καθένας στο διαδίκτυο στη διεύθυνση http://www.ibo.org/, όπου υπάρχουν και τα πλήρη στοιχεία κάθε διαπιστευμένου σχολείου ΙΒ.
Κράτος
Δημόσια Σχολεία ΙΒ/Ιδιωτικά Σχολεία ΙΒ
Η.Π.Α. 991/88
Μ. Βρετανία 126/70
Καναδάς 229/54
Σουηδία 35/5
Φινλαδία 15/2
Νορβηγία 16/7
Equador (Latin America) 13/23
ΕΛΛΑΔΑ 0/13
Το κυριότερο επιχείρημα που ακούστηκε είναι, ότι το ΙΒ είναι πρόγραμμα σπουδών για «πλούσιους» με ακριβά δίδακτρα. Αυτό είναι ακριβές για την Ελλάδα, όπου το (Κρατικό) Υπουργείο Παιδείας δεν έχει δημιουργήσει κανένα Ελληνικό δημόσιο σχολείο, διαπιστευμένο από το ΙΒ, που να διδάσκει το πρόγραμμα, όχι όμως και σε διεθνές επίπεδο.
Σε διεθνές επίπεδο το ΙΒ διδάσκεται σε 1549 δημόσια και σε 1167 ιδιωτικά διαπιστευμένα σχολεία, σε πάνω από 130 χώρες συνολικά. Σε πολλά κράτη, τα δημόσια σχολεία που παρέχουν ΙΒ είναι σαφώς περισσότερα από τα ιδιωτικά. Παραθέτω μερικά παραδείγματα, όχι μόνο από μεγάλα Αγγλόφωνα κράτη, όπου το πρόγραμμα είναι (ευνόητα λόγω γλώσσας) περισσότερο διαδεδομένο, αλλά και από Σκανδιναβικά κράτη, και από κράτη που δεν θα το περίμενε κανείς εύκολα, όπως το κράτος του Ισημερινού (Equador) στη Λατινική Αμερική. Τις πληροφορίες αυτές μπορεί να τις επιβεβαιώσει ο καθένας στο διαδίκτυο στη διεύθυνση http://www.ibo.org/, όπου υπάρχουν και τα πλήρη στοιχεία κάθε διαπιστευμένου σχολείου ΙΒ.
Κράτος
Δημόσια Σχολεία ΙΒ/Ιδιωτικά Σχολεία ΙΒ
Η.Π.Α. 991/88
Μ. Βρετανία 126/70
Καναδάς 229/54
Σουηδία 35/5
Φινλαδία 15/2
Νορβηγία 16/7
Equador (Latin America) 13/23
ΕΛΛΑΔΑ 0/13
Επιπρόσθετα, όρισμένα σχολεία που αναφέρονται στη λίστα ως «ιδιωτικά» είναι στη πραγματικότητα διεθνή σχολεία με οικοτροφείο, στα οποία οι μαθητές φοιτούν εσωτερικοί με κρατικές υποτροφίες (τα λεγόμενα «σχολεία του κόσμου» σε Ιταλία, Νορβηγία, Αγγλία και Αμερική). Σημείωση: Και η Ελλάδα στέλνει σε αυτά κάθε χρόνο ένα μικρό αριθμό Ελλήνων μαθητών (κάτω των 10) με κρατικές υποτροφίες-δεν γνωρίζω όμως τον τρόπο επιλογής των υποψηφίων.
Στην Μ. Βρετανία, αποφασίτηκε τα τελευταία χρόνια, από την Κυβέρνηση, η δημιουργία ενός (τουλάχιστον) δημοσίου σχολείου ΙΒ σε κάθε εκπαιδευτική περιφέρεια της χώρας (εφόσον δεν υπήρχε ήδη), με το σκεπτικό ότι οποιοσδήποτε μαθητής, ακόμα και αν κατοικεί σε μικρό χωριό, δεν πρέπει να βρίσκεται σε περισσότερο από 1 ώρα απόσταση από το πλησιέστερο δημόσιο ΙΒ σχολείο, ώστε να μπορεί να το παρακολουθήσει, αν επιθυμεί. Πολιτική σημείωση: Ο μεγαλύτερος υποστηρικτής του ΙΒ ως εκπαιδευτικού προγράμματος στην Μ. Βρετανία είναι ο τέως πρωθυπουργός Tony Blair. Επί των ημερών του και επί Εργατικής (Labour) Κυβέρνησης (και όχι Συντηρητικής), το ΙΒ προωθήθηκε σε αυτά τα επίπεδα στη Μ. Βρετανία.
Η φοίτηση σε δημόσιο ΙΒ σχολείο στη Μ. Βρετανία είναι δωρεάν, τόσο για Βρετανούς υπηκόους, όσο και για υπηκόους των κρατών/μελών της Ευρωπαϊκής Ενωσης (συμπεριλαμβανομένης και της Ελλάδας).
Η δυσκολία για το δημόσιο ΙΒ στην Μ. Βρετανία δεν είναι τα δίδακτρα, αλλά τα κριτήρια επιλογής των υποψήφιων μαθητών. Ζητάνε ψηλούς βαθμούς στις εξετάσεις GCSE (παν-βρεταννικές εξετάσεις που περνάνε υποχρεωτικά όλοι οι 16χρονοι, στο τέλος της αντίστοιχης Α’ λυκείου). Αλλωστε πολλά από τα δημόσια ΙΒ σχολεία είναι ούτως ή άλλως grammar schools, δηλαδή δημόσια σχολεία υψηλού ακαδημαϊκού επιπέδου, στα οποία κανείς μπαίνει κατόπιν ειδικών εισαγωγικών εξετάσεων επιλογής.
Δέχονται όμως και μαθητές από άλλα Ευρωπαϊκά κράτη-και μάλιστα τους θεωρούν πολύ ευπρόσδεκτους, εφόσον όμως και πάλι έχουν «καλούς» βαθμούς από τη χώρα τους και γνώση Αγγλικών τουλάχιστον σε επίπεδο Lower και πάνω. Μπορεί Ελληνες γονείς να μη γνωρίζουν το γεγονός αυτό, παιδιά όμως από άλλα κράτη (π.χ. Ισπανία, Ολλανδία, Νορβηγία) έρχονται συχνά σε δημόσια αγγλικά ΙΒ σχολεία, τόσο για το ΙΒ αυτό καθ’εαυτό, όσο και για την ευκαιρία να φοιτήσουν σε αυθεντικό «βρεταννικό» περιβάλλον.
Εαν οι ξένοι μαθητές έρθουν στην Μ. Βρετανία χωρίς τους γονείς τους και δεν διαμένουν με συγγενικό πρόσωπο (με έγκριση του κηδεμόνα), τότε το ίδιο το (δημόσιο) σχολείο τους κανονίζει διαμονή ως οικοτρόφους σε (ελεγχόμενες) αγγλικές οικογένειες (host families), επειδή ως ανήλικοι (16-17 ετών) δεν επιτρέπεται να μείνουν μόνοι τους σε εστίες ή να νοικιάσουν σπίτι. Οι γονείς του μαθητή επιβαρύνονται φυσικά με το κόστος αυτό, το οποίο συνήθως κυμαίνεται μεταξύ £100-120 ανά εβδομάδα, με πλήρη διατροφή. Αν θεωρήσουμε ότι το ακαδημαικό έτος έχει περί τις 40 εβδομάδες (εκτός θερινών διακοπών, Χριστουγέννων και Πάσχα), αυτό σημαίνει ένα κόστος της τάξεως των £4000-5000 ετησίως. Αν στο κόστος αυτό προσθέσουμε και αεροπορικά εισιτήρια της τάξεως των £150 με ακριβή εταιρεία, (πιθανά φθηνότερα με Easyjet) για μετάβαση στην Ελλάδα τρεις φορές το χρόνο (καλοκαίρι, Χριστούγεννα, Πάσχα), το συνολικό κόστος για τον Ελληνα γονιό φθάνει τις £4500-5500 τον χρόνο για τη φοίτηση του παιδιού του σε Αγγλικό ΙΒ σχολείο. Δεν επιμετρώ το κόστος διασκέδασης-ρούχων-χαρτζηλικιού, επειδή (είτε στην Ελλάδα, είτε στην Αγγλία), αυτό εξαρτάται αποκλειστικά από τον τρόπο ζωής του καθενός, και κυμαίνεται στα ίδια περίπου επίπεδα (πιθανά σχετικά φθηνότερα στην Αγγλία, λόγω υποτίμησης της λίρας). Κανονικά, μάλιστα, θα έπρεπε να αφαιρέσω και κάτι από τα έξοδα διαμονής (σε συγκριτικό επίπεδο), γιατί ακόμα και στην Ελλάδα αν φοιτά το παιδί, σε οποιοδήποτε σχολείο, είναι ευνόητο ότι δαπάνες για φαγητό θα υπάρχουν-δεν μπορεί κανείς να τραφεί με «αέρα» για 2 χρόνια!
διατροφή. Αν θεωρήσουμε ότι το ακαδημαικό έτος έχει περί τις 40 εβδομάδες (εκτός θερινών διακοπών, Χριστουγέννων και Πάσχα), αυτό σημαίνει ένα κόστος της τάξεως των £4000-5000 ετησίως. Αν στο κόστος αυτό προσθέσουμε και αεροπορικά εισιτήρια της τάξεως των £150 με ακριβή εταιρεία, (πιθανά φθηνότερα με Easyjet) για μετάβαση στην Ελλάδα τρεις φορές το χρόνο (καλοκαίρι, Χριστούγεννα, Πάσχα), το συνολικό κόστος για τον Ελληνα γονιό φθάνει τις £4500-5500 τον χρόνο για τη φοίτηση του παιδιού του σε Αγγλικό ΙΒ σχολείο. Δεν επιμετρώ το κόστος διασκέδασης-ρούχων-χαρτζηλικιού, επειδή (είτε στην Ελλάδα, είτε στην Αγγλία), αυτό εξαρτάται αποκλειστικά από τον τρόπο ζωής του καθενός, και κυμαίνεται στα ίδια περίπου επίπεδα (πιθανά σχετικά φθηνότερα στην Αγγλία, λόγω υποτίμησης της λίρας). Κανονικά, μάλιστα, θα έπρεπε να αφαιρέσω και κάτι από τα έξοδα διαμονής (σε συγκριτικό επίπεδο), γιατί ακόμα και στην Ελλάδα αν φοιτά το παιδί, σε οποιοδήποτε σχολείο, είναι ευνόητο ότι δαπάνες για φαγητό θα υπάρχουν-δεν μπορεί κανείς να τραφεί με «αέρα» για 2 χρόνια!
Οπως αποδεικνύεται, το ετήσιο κόστος φοίτησης σε αγγλικό δημόσιο ΙΒ σχολείο, για Ελληνα μαθητή, χωρίς οι γονείς να διαμένουν στην Αγγλία, είναι περίπου το μισό από τα δίδακτρα που χρεώνουν τα ακριβά ΙΒ σχολεία στην Ελλάδα (της τάξεως των €10000-15000)!
Επίσης, γενικά στα δημόσια σχολεία της Αγγλίας (ΙΒ και μή), τα «ιδιαίτερα» και τα «φροντιστήρια» είναι ανύπαρκτα. Κανείς δεν κάνει «φροντιστήριο» (τουλάχιστον προσωπικά δεν έχω ακούσει καμμία περίπτωση) και, πραγματικά, δεν χρειάζεται. «Φροντιστήριο», με μορφή επιπρόσθετης διδασκαλίας/επίλυσης αποριών/υποστήριξης παρέχεται (χωρίς επιβάρυνση) από του ίδιους τους καθηγητές των σχολείων, στο χώρο του σχολείου, οι οποίοι (στη συντριπτική τους πλειοψηφία) έχουν πολύ διαφορετική νοοτροπία από τη (συντριπτική) πλειοψηφία των ελλήνων καθηγητών (δημοσίων και ιδιωτικών σχολείων)-τυχόν εξαιρέσεις επιβεβαιώνουν τον κανόνα. Οι καθηγητές των σχολείων στη Μ. Βρετανία συνήθως έχουν μεγαλύτερη αγωνία από τους μαθητές για καλά αποτελέσματα στις (εξωτερικές παν-βρεταννικές GCSE, A-levels ή ΙΒ) εξετάσεις, γιατί τυχόν αποτυχίες έχουν άμεσο αντίκτυπο στους «πίνακες» (league tables) του σχολείου (που δημοσιεύονται κάθε χρόνο στο διαδίκτυο ανοικτοί σε όλους). Εχουν επίσης επιπτώσεις στις εκθέσεις του ανεξάρτητου οργανισμού που επιθεωρεί περιοδικά όλα τα δημόσια σχολεία κάθε βαθμίδας (OFSTED) και δημοσιεύει όλες τις εκθέσεις στο διαδίκτυο- με ανοικτή πρόσβαση σε όλους-και, σε τελευταία ανάλυση, στην ίδια τη δουλειά τους, γιατί ο κάθε διευθυντής σχολείου και το σώμα των governors του σχολείου μπορούν να απολύσουν καθηγητές που δεν αποδίδουν.
Οι πληροφορίες αυτές αφορούν αποκλειστικά στα δημόσια σχολεία (ΙΒ και μη) της Αγγλίας, για τα οποία είμαι σε θέση να έχω προσωπική γνώση και άποψη. Δεν αναφέρoμαι καθόλου στα ιδιωτικά σχολεία (απανταχού του κόσμου), για τα οποία, ο κλασσικός (σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης) συνδυασμός «γονείς + χρήμα + σχολείο/επιχείρηση» δημιουργεί, εύλογα, τελείως διαφορετικές δυναμικές ισορροπίες (πιθανά και ... «παρενέργειες», όπως η πρόσφατη ιστορία των Ελληνικών ΙΒ σχολείων). Για να είμαστε δίκαιοι, όμως, δεν έχω ακούσει, μέχρι στιγμής, καμμία παρόμοια ιστορία για ιδιωτικά Αγγλικά ΙΒ σχολεία. Απ’ ό,τι φαίνεται, στον τομέα των ...«παρενεργειών» διεκδικούμε, ως Ελλάδα, με αξιώσεις το παγκόσμιο πρωτάθλημα!
Εν κατακλείδι: Το ΙΒ στην Αγγλία είναι ένα σύστημα που παρέχεται από το δημόσιο εκπαιδευτικό σύστημα, απευθυνόμενο κυρίως σε μαθητές με ακαδημαϊκές ικανότητες (θεωρείται δυσκολότερο από τα αγγλικά Α-levels). Μαθητές από την ΕΕ γίνονται επίσης δεκτοί χωρίς δίδακτρα.
Οπως ορθώς αναφέρθηκε στον Ελληνικό Τύπο, καλές επιδόσεις στο ΙΒ, πράγματι είναι δυνατό να ανοίξουν τις πόρτες μεγάλων Πανεπιστημίων (αυτών που κατά κοινή ομολογία και σύμφωνα με όλους τους διεθνείς πίνακες κατάταξης, περιλαμβάνονται στην πρώτη δεκάδα παγκοσμίως) και «δύσκολων» (από άποψη ζήτησης/κριτηρίων εισαγωγής) επιστημών, όπως ιατρική και νομική. Γενικά δεν είναι ένα πρόγραμμα φτιαγμένο ή απευθυνόμενο στους «πλούσιους γονείς»- οι Ελληνικές «ιδιαιτερότητες» το κάνουν να φαίνεται έτσι στον Ελληνικό Τύπο, επειδή το Ελληνικό κράτος δεν παρέχει το ΙΒ (ως ώφειλε και όπως συμβαίνει σε άλλα κράτη) μέσω της δημόσιας εκπαίδευσης. Το ΙΒ φτιάχτηκε αρχικά στο τέλος της δεκαετίας του 60, για παιδιά διπλωματών/ δημοσιογράφων/ ανταποκριτών/ στρατιωτικών και σχετικών επαγγελμάτων, όπου συχνές μεταθέσεις και αλλαγές τόπου διαμονής, δημιούργησαν την ανάγκη ενός ενιαίου, κοινά αποδεκτού προγράμματος εκπαίδευσης. Η ακαδημαϊκή του αξία αναγνωρίστηκε από (πρακτικά) όλα τα μεγάλα Πανεπιστήμια και το πρόγραμμα «ξαπλώθηκε» σε πολύ ευρύτερες ομάδες (πληθυσμιακά, κοινωνικά και γεωγραφικά).
Οπως αποδεικνύεται, το ετήσιο κόστος φοίτησης σε αγγλικό δημόσιο ΙΒ σχολείο, για Ελληνα μαθητή, χωρίς οι γονείς να διαμένουν στην Αγγλία, είναι περίπου το μισό από τα δίδακτρα που χρεώνουν τα ακριβά ΙΒ σχολεία στην Ελλάδα (της τάξεως των €10000-15000)!
Επίσης, γενικά στα δημόσια σχολεία της Αγγλίας (ΙΒ και μή), τα «ιδιαίτερα» και τα «φροντιστήρια» είναι ανύπαρκτα. Κανείς δεν κάνει «φροντιστήριο» (τουλάχιστον προσωπικά δεν έχω ακούσει καμμία περίπτωση) και, πραγματικά, δεν χρειάζεται. «Φροντιστήριο», με μορφή επιπρόσθετης διδασκαλίας/επίλυσης αποριών/υποστήριξης παρέχεται (χωρίς επιβάρυνση) από του ίδιους τους καθηγητές των σχολείων, στο χώρο του σχολείου, οι οποίοι (στη συντριπτική τους πλειοψηφία) έχουν πολύ διαφορετική νοοτροπία από τη (συντριπτική) πλειοψηφία των ελλήνων καθηγητών (δημοσίων και ιδιωτικών σχολείων)-τυχόν εξαιρέσεις επιβεβαιώνουν τον κανόνα. Οι καθηγητές των σχολείων στη Μ. Βρετανία συνήθως έχουν μεγαλύτερη αγωνία από τους μαθητές για καλά αποτελέσματα στις (εξωτερικές παν-βρεταννικές GCSE, A-levels ή ΙΒ) εξετάσεις, γιατί τυχόν αποτυχίες έχουν άμεσο αντίκτυπο στους «πίνακες» (league tables) του σχολείου (που δημοσιεύονται κάθε χρόνο στο διαδίκτυο ανοικτοί σε όλους). Εχουν επίσης επιπτώσεις στις εκθέσεις του ανεξάρτητου οργανισμού που επιθεωρεί περιοδικά όλα τα δημόσια σχολεία κάθε βαθμίδας (OFSTED) και δημοσιεύει όλες τις εκθέσεις στο διαδίκτυο- με ανοικτή πρόσβαση σε όλους-και, σε τελευταία ανάλυση, στην ίδια τη δουλειά τους, γιατί ο κάθε διευθυντής σχολείου και το σώμα των governors του σχολείου μπορούν να απολύσουν καθηγητές που δεν αποδίδουν.
Οι πληροφορίες αυτές αφορούν αποκλειστικά στα δημόσια σχολεία (ΙΒ και μη) της Αγγλίας, για τα οποία είμαι σε θέση να έχω προσωπική γνώση και άποψη. Δεν αναφέρoμαι καθόλου στα ιδιωτικά σχολεία (απανταχού του κόσμου), για τα οποία, ο κλασσικός (σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης) συνδυασμός «γονείς + χρήμα + σχολείο/επιχείρηση» δημιουργεί, εύλογα, τελείως διαφορετικές δυναμικές ισορροπίες (πιθανά και ... «παρενέργειες», όπως η πρόσφατη ιστορία των Ελληνικών ΙΒ σχολείων). Για να είμαστε δίκαιοι, όμως, δεν έχω ακούσει, μέχρι στιγμής, καμμία παρόμοια ιστορία για ιδιωτικά Αγγλικά ΙΒ σχολεία. Απ’ ό,τι φαίνεται, στον τομέα των ...«παρενεργειών» διεκδικούμε, ως Ελλάδα, με αξιώσεις το παγκόσμιο πρωτάθλημα!
Εν κατακλείδι: Το ΙΒ στην Αγγλία είναι ένα σύστημα που παρέχεται από το δημόσιο εκπαιδευτικό σύστημα, απευθυνόμενο κυρίως σε μαθητές με ακαδημαϊκές ικανότητες (θεωρείται δυσκολότερο από τα αγγλικά Α-levels). Μαθητές από την ΕΕ γίνονται επίσης δεκτοί χωρίς δίδακτρα.
Οπως ορθώς αναφέρθηκε στον Ελληνικό Τύπο, καλές επιδόσεις στο ΙΒ, πράγματι είναι δυνατό να ανοίξουν τις πόρτες μεγάλων Πανεπιστημίων (αυτών που κατά κοινή ομολογία και σύμφωνα με όλους τους διεθνείς πίνακες κατάταξης, περιλαμβάνονται στην πρώτη δεκάδα παγκοσμίως) και «δύσκολων» (από άποψη ζήτησης/κριτηρίων εισαγωγής) επιστημών, όπως ιατρική και νομική. Γενικά δεν είναι ένα πρόγραμμα φτιαγμένο ή απευθυνόμενο στους «πλούσιους γονείς»- οι Ελληνικές «ιδιαιτερότητες» το κάνουν να φαίνεται έτσι στον Ελληνικό Τύπο, επειδή το Ελληνικό κράτος δεν παρέχει το ΙΒ (ως ώφειλε και όπως συμβαίνει σε άλλα κράτη) μέσω της δημόσιας εκπαίδευσης. Το ΙΒ φτιάχτηκε αρχικά στο τέλος της δεκαετίας του 60, για παιδιά διπλωματών/ δημοσιογράφων/ ανταποκριτών/ στρατιωτικών και σχετικών επαγγελμάτων, όπου συχνές μεταθέσεις και αλλαγές τόπου διαμονής, δημιούργησαν την ανάγκη ενός ενιαίου, κοινά αποδεκτού προγράμματος εκπαίδευσης. Η ακαδημαϊκή του αξία αναγνωρίστηκε από (πρακτικά) όλα τα μεγάλα Πανεπιστήμια και το πρόγραμμα «ξαπλώθηκε» σε πολύ ευρύτερες ομάδες (πληθυσμιακά, κοινωνικά και γεωγραφικά).
Οσο για διάφορες απόψεις που ακούστηκαν αυτές τις μέρες, όπως π.χ. να «κλείσει η Κυβέρνηση όλα τα ΙΒ σχολεία στην Ελλάδα» (συνδικαλιστικός εκπρόσωπος της ΟΛΜΕ), είναι καλύτερα να μην τις σχολιάσει κανείς σοβαρά. Λέτε ένας υποψήφιος που έγινε δεκτός π.χ. στο Cambridge, την Οξφόρδη, το LSE, το Imperial ή το Harvard μέσω ΙΒ, να χάσει τον ύπνο του, επειδή το Πανεπιστήμιο Αθηνών ή το Ε.Μ.Πολυτεχνείο δεν τον θέλουν; Παρεπιπτόντως, δε, τα δύο συγκεκριμένα, που θεωρούνται «τα καλύτερα» στην Ελλάδα, με τις υψηλότερες βάσεις εισαγωγής, πόρω απέχουν της πρώτης 100άδας των Πανεπιστημίων διεθνώς, με οποιαδήποτε κριτήρια. Ή μήπως το κλείσιμο των ΙΒ σχολείων στην Ελλάδα θα βοηθήσει στην καλύτερη συγκριτική κατάταξη των Ελληνικών Πανεπιστημίων σε διεθνές επίπεδο;
Οσο για τη συγκριτική «δυσκολία» των Ελληνικών Πανελλαδικών εξετάσεων σε σχέση με τα ΙΒ, φυσικά και δεν υπάρχει αμφιβολία. Είναι αναμφισβήτητα πολύ πιο δύσκολο να πιάσεις 19000 μόρια εξεταζόμενος στην αποστήθιση του τηλεφωνικού καταλόγου στην Ελληνική γλώσσα, απ’ο, τι να συντάξεις ένα καλό κριτικό δοκίμιο στην Αγγλική γλώσσα (απαραίτητο για το ΙΒ). Το θέμα δεν είναι πόσο «δύσκολο», αλλά πόσο «χρήσιμο» μπορεί κάτι να είναι για τη συνολική μελλοντική ακαδημαϊκή πορεία του υποψήφιου φοιτητή.
Μήπως είναι καιρός να ξυπνήσουμε από το βαθύ σωβινιστικό μας ύπνο και να κατανοήσουμε ότι, τόσο η αγορά εργασίας, όσο και η εκπάιδευση που οδηγεί σε αυτή, διεθνοποιούνται με ταχύτατους ρυθμούς και εμείς (ως Ελλάδα) κάνουμε ό,τι μπορούμε για να κρατήσουμε τα παιδιά μας (την επόμενη γενιά) απ’έξω;
Υστερα από έξι χρόνια "εμπειρικής παρακολούθησης" των τεκταινομένων στην Αγγλία, με δύο παιδιά που πέρασαν (Α-levels, GCSE) ή περνούν (δημόσιο ΙΒ από το Σεπτέμβριο) από τη δευτεροβάθμια δημόσια αγγλική εκπαίδευση, με ένα άλλο μεγαλύτερο παιδί που πέρασε (επιτυχώς) όλες τις βαθμίδες εκπαίδευσης στην Ελλάδα (συμπεριλαμβανομένων των «ιδιωτικών», φροντιστηρίων, εισαγωγικών, και ΑΕΙ) ως μέτρο σύγκρισης των δύο συστημάτων, θεώρησα σκόπιμο να γράψω αυτό το σημείωμα, που ενδέχεται να φανεί χρήσιμο.
Τετάρτη 8 Ιουλίου 2009
Ποιός πήγε κι΄άπλωσε τα... δένδρα στην ταράτσα;
Ο αρχιτέκτονας πρέπει να εγγυάται την ασφάλεια και την υγιεινή των χρηστών- πελατών του καθώς και την ελάχιστη επίπτωση στο φυσικό περιβάλλον.
Η μέγιστη οικολογική ανταποδοτικότητα όλων των κατασκευών που σχεδιάζει ο αρχιτέκτονας συναρτάται με τη μείωση των επικίνδυνων εκπομπών και αποβλήτων, τόσο κατά τη διάρκεια της οικονομικής ζωής του κτιρίου όσο και κατά τη φάση της κατασκευής του.
Ο σχεδιασμός της άνεσης, της χρηστικότητας και της κατοικισιμότητας για κάθε χρήστη, από τα άτομα με ειδικές ανάγκες μέχρι τα παιδιά και τους ηλικιωμένους, σε όλες τις κλίμακες του σχεδιασμού, από το shop mobility μέχρι την ελεύθερη πρόσβαση και τη χρηστικότητα των αντικειμένων που σχεδιάζονται και κατασκευάζονται είναι βιο- οικονομική παράμετρος που ανεξάρτητα του πόσο στοιχίζει, η ανεπτυγμένη κοινωνία οφείλει να την προσφέρει.
Όσοι είχαμε τη χαρά να γεννηθούμε και να μεγαλώσουμε έξω από την μεγαλούπολη, ζήσαμε μια ιεραρχημένη σχέση με τη γη, ανεξάρτητα αν τη δουλέψαμε ή όχι με τα ίδια μας τα χέρια. Το λιβάδι, το αλώνι, το περιβόλι στον ποταμό, το λιόφυτο, το αμπέλι, ήταν αυτά που διέθετε κάθε σπιτικό σε μικρό ή μεγαλύτερο βαθμό για να επιβιώσει.
Στο σπίτι του χωριού, πάντα ένα εσώχωρο- περιβολάκι πρόσφερε τα απαραίτητα ενός ολιγαρκούς οικογενειακού διαιτολογίου. Ένα πηγάδι στην κάθε αυλή εξασφάλιζε τη δυνατότητα για πότισμα. Η ύπαρξη του υπόγειου νερού αποτελούσε βασικό κριτήριο επιλογής του χώρου ανέγερσης κατοικίας.
Η μουριά για τη διατροφή της κατσίκας, η ροδιά για τα κόλλυβα αλλά και τις απαραίτητες βιταμίνες για το χειμώνα, ακόμη και η μπουρνελιά για τη ομαλή λειτουργία του πεπτικού συστήματος μαζί με τα κολοκύθια, πατάτες και ντομάτες, ήταν εκεί. Ακόμα και μια κληματαριά- κρεβατίνα εξασφάλιζε τόσο τα σταφύλια όσο και το σκιασμό της αυλής το καλοκαίρι.
Πέρα από την ομορφιά αυτή καθεαυτή της οπωροφόρου φύσης, ποτέ δεν έλειψαν τα καλλωπιστικά φυτά. Τριανταφυλλιές που γίνονταν και γλυκό, βασιλικός για τα εικονίσματα αλλά και την απομάκρυνση των εντόμων, μαντζουράνα για τη μουσταλευριά, φούλι- μπουγαρίνι και γιασεμί για το άρωμα και τον περίτεχνο στολισμό στα κεφάλια των κοριτσιών αλλά και γαρίφαλα μυρωδάτα για το πέτο ή το αυτί. Ασβεστωμένοι γκαζοτενεκέδες, πιθάρια- πιθαρόγλαστρες και κάθε είδους δοχεία επιστρατεύονταν για να ενισχύσουν την σχέση του ανθρώπου με την ωραία φύση αλλά και την επιβίωση.
Φύγαμε από το χωριό και ήρθαμε στις πολυκατοικίες της πόλης. Χάσαμε το περιβολάκι, κουβαλήσαμε όμως τις γλάστρες στην βεράντα. Εκεί, οι γλάστρες ασφυκτιούσαν, άλλες στο πάτωμα και άλλες να κρέμονται από τα κάγκελα σε περίεργους συρμάτινους υποδοχείς- ανθοδόχες. Τα λουλούδια στα μπαλκόνια των πολυκατοικιών δεν γενικεύθηκαν. Μάλλον αποτελούσαν την εξαίρεση παρά τον κανόνα στο αστικό τοπίο. Κάτι παραπάνω πέτυχαν τα «ρετιρέ», όπου εκεί πράγματι διαμορφώνονταν ωραιότατοι κήποι, πρόδρομοι των φυτεμένων δωμάτων που συζητάμε σήμερα.
Η πέμπτη όψη των κτιρίων- το δώμα- ποτέ δεν ήταν στο κέντρο του ενδιαφέροντος των κατασκευαστών. Ακόμα και όταν γενικεύθηκε η χρήση των κεραμιδιών, για λόγους προστασίας του τοπίου, κεραίες και ηλιακοί θερμοσίφωνες ήρθαν με τυχαίο και άτεχνο τρόπο να επιβεβαιώσουν τη συνεχιζόμενη αδιαφορία. Δεν γνωρίζουμε αν τα πουλιά ενοχλούνταν από την συσσώρευση των εγκαταλελειμμένων καπνοσυλλεκτών, είναι βέβαιο όμως ότι ένα φυτεμένο δώμα θα έδινε μεγάλη χαρά σε πολλά είδη πουλιών, που παλιά ζούσαν κοντά στον άνθρωπο και τώρα περιορίζονται στις ζώνες περιαστικού πρασίνου και τα προάστια.
Με εξαίρεση τις ζαρντινιέρες, που κάποια στιγμή θεωρήθηκαν απαραίτητο συμπλήρωμα του σύγχρονου αρχιτεκτονικού σχεδιασμού, οι οροφόκηποι και οι πράσινες στέγες είναι ένα απολύτως νέο τεχνολογικό αντικείμενο. Και λέω τεχνολογικό αντικείμενο, διότι πολλές στέγες φυτεύτηκαν και δεν άνθισαν. Ο συνδυασμός των φυτών, η διαδικασία της περιποίησης, ο αερισμός, ο εμπλουτισμός του χώματος, είναι γνώση που δεν είναι πια εμπειρική.
Συνεπώς, πριν στεγανώσουμε, αποστραγγίσουμε, ανεβάσουμε τόνους χώματος και πλήθος φυτών και εγκαταστήσουμε σύστημα ποτίσματος, πρέπει να εξασφαλίσουμε ότι:
1. Ο κήπος θα επιβιώσει αξιοπρεπώς.
2. Το κόστος συντήρησης θα είναι στα πλαίσια των δυνατοτήτων μας.
3. Όλες οι άλλες απαραίτητες χρήσεις στο δώμα εντάσσονται και διατηρούνται.
4. Ο οροφόκηπος απευθύνεται στους χρήστες του κτιρίου και όχι στα αεροπλάνα που περνάνε.
5. Θα συνεργασθούν όλες οι απαραίτητες ειδικότητες προκειμένου να προκύψει το επιθυμητό αποτέλεσμα.
Εφόσον λοιπόν δημιουργηθεί ο οροφόκηπος, τα πλεονεκτήματα είναι σαφή: ο δροσισμός, η κατακράτηση των ανάπιπτων (σκόνη), το φιλτράρισμα του αέρα συν την θετική επίδραση στον ψυχισμό των ενοίκων και χρηστών.
Επιπλέον, η υδροσυλλογή, οι οικιακές ανεμογεννήτριες, τα φωτοβολταϊκά, οι ηλιακοί θερμοσίφωνες αποτελούν τα συνθετικά στοιχεία μιας πολύπλοκης κατασκευής και λειτουργίας που οφείλουν να περιλαμβάνονται στα ενδιαφέροντα των αρχιτεκτόνων αλλά και των άλλων ειδικοτήτων που εμπλέκονται κατ’ αναλογία.
Συμπερασματικά η τεχνολογία των οροφόκηπων εντάσσεται στα πλαίσια της αναζήτησης των νέων μορφών βιο-οικονομικής αντίληψης που σχετίζονται με την επινόηση, την ανάπτυξη, την παραγωγή και τη χρήση βιολογικών διαδικασιών και προϊόντων.
Παρόλο που σήμερα οι δραστηριότητες αυτές είναι σχετικά περιορισμένες, αναπτύσσονται ραγδαία και αναμένεται στο μέλλον να επηρεάσουν σημαντικά την οικονομία και την κοινωνία, βελτιώνοντας την υγεία, τη διατροφή, την ενεργειακή απόδοση, το περιβάλλον, τη βιομηχανική παραγωγή, την αειφορία και εν’ τέλει να συμβάλουν στη γενικευμένη ευζωία.
Η μέγιστη οικολογική ανταποδοτικότητα όλων των κατασκευών που σχεδιάζει ο αρχιτέκτονας συναρτάται με τη μείωση των επικίνδυνων εκπομπών και αποβλήτων, τόσο κατά τη διάρκεια της οικονομικής ζωής του κτιρίου όσο και κατά τη φάση της κατασκευής του.
Ο σχεδιασμός της άνεσης, της χρηστικότητας και της κατοικισιμότητας για κάθε χρήστη, από τα άτομα με ειδικές ανάγκες μέχρι τα παιδιά και τους ηλικιωμένους, σε όλες τις κλίμακες του σχεδιασμού, από το shop mobility μέχρι την ελεύθερη πρόσβαση και τη χρηστικότητα των αντικειμένων που σχεδιάζονται και κατασκευάζονται είναι βιο- οικονομική παράμετρος που ανεξάρτητα του πόσο στοιχίζει, η ανεπτυγμένη κοινωνία οφείλει να την προσφέρει.
Όσοι είχαμε τη χαρά να γεννηθούμε και να μεγαλώσουμε έξω από την μεγαλούπολη, ζήσαμε μια ιεραρχημένη σχέση με τη γη, ανεξάρτητα αν τη δουλέψαμε ή όχι με τα ίδια μας τα χέρια. Το λιβάδι, το αλώνι, το περιβόλι στον ποταμό, το λιόφυτο, το αμπέλι, ήταν αυτά που διέθετε κάθε σπιτικό σε μικρό ή μεγαλύτερο βαθμό για να επιβιώσει.
Στο σπίτι του χωριού, πάντα ένα εσώχωρο- περιβολάκι πρόσφερε τα απαραίτητα ενός ολιγαρκούς οικογενειακού διαιτολογίου. Ένα πηγάδι στην κάθε αυλή εξασφάλιζε τη δυνατότητα για πότισμα. Η ύπαρξη του υπόγειου νερού αποτελούσε βασικό κριτήριο επιλογής του χώρου ανέγερσης κατοικίας.
Η μουριά για τη διατροφή της κατσίκας, η ροδιά για τα κόλλυβα αλλά και τις απαραίτητες βιταμίνες για το χειμώνα, ακόμη και η μπουρνελιά για τη ομαλή λειτουργία του πεπτικού συστήματος μαζί με τα κολοκύθια, πατάτες και ντομάτες, ήταν εκεί. Ακόμα και μια κληματαριά- κρεβατίνα εξασφάλιζε τόσο τα σταφύλια όσο και το σκιασμό της αυλής το καλοκαίρι.
Πέρα από την ομορφιά αυτή καθεαυτή της οπωροφόρου φύσης, ποτέ δεν έλειψαν τα καλλωπιστικά φυτά. Τριανταφυλλιές που γίνονταν και γλυκό, βασιλικός για τα εικονίσματα αλλά και την απομάκρυνση των εντόμων, μαντζουράνα για τη μουσταλευριά, φούλι- μπουγαρίνι και γιασεμί για το άρωμα και τον περίτεχνο στολισμό στα κεφάλια των κοριτσιών αλλά και γαρίφαλα μυρωδάτα για το πέτο ή το αυτί. Ασβεστωμένοι γκαζοτενεκέδες, πιθάρια- πιθαρόγλαστρες και κάθε είδους δοχεία επιστρατεύονταν για να ενισχύσουν την σχέση του ανθρώπου με την ωραία φύση αλλά και την επιβίωση.
Φύγαμε από το χωριό και ήρθαμε στις πολυκατοικίες της πόλης. Χάσαμε το περιβολάκι, κουβαλήσαμε όμως τις γλάστρες στην βεράντα. Εκεί, οι γλάστρες ασφυκτιούσαν, άλλες στο πάτωμα και άλλες να κρέμονται από τα κάγκελα σε περίεργους συρμάτινους υποδοχείς- ανθοδόχες. Τα λουλούδια στα μπαλκόνια των πολυκατοικιών δεν γενικεύθηκαν. Μάλλον αποτελούσαν την εξαίρεση παρά τον κανόνα στο αστικό τοπίο. Κάτι παραπάνω πέτυχαν τα «ρετιρέ», όπου εκεί πράγματι διαμορφώνονταν ωραιότατοι κήποι, πρόδρομοι των φυτεμένων δωμάτων που συζητάμε σήμερα.
Η πέμπτη όψη των κτιρίων- το δώμα- ποτέ δεν ήταν στο κέντρο του ενδιαφέροντος των κατασκευαστών. Ακόμα και όταν γενικεύθηκε η χρήση των κεραμιδιών, για λόγους προστασίας του τοπίου, κεραίες και ηλιακοί θερμοσίφωνες ήρθαν με τυχαίο και άτεχνο τρόπο να επιβεβαιώσουν τη συνεχιζόμενη αδιαφορία. Δεν γνωρίζουμε αν τα πουλιά ενοχλούνταν από την συσσώρευση των εγκαταλελειμμένων καπνοσυλλεκτών, είναι βέβαιο όμως ότι ένα φυτεμένο δώμα θα έδινε μεγάλη χαρά σε πολλά είδη πουλιών, που παλιά ζούσαν κοντά στον άνθρωπο και τώρα περιορίζονται στις ζώνες περιαστικού πρασίνου και τα προάστια.
Με εξαίρεση τις ζαρντινιέρες, που κάποια στιγμή θεωρήθηκαν απαραίτητο συμπλήρωμα του σύγχρονου αρχιτεκτονικού σχεδιασμού, οι οροφόκηποι και οι πράσινες στέγες είναι ένα απολύτως νέο τεχνολογικό αντικείμενο. Και λέω τεχνολογικό αντικείμενο, διότι πολλές στέγες φυτεύτηκαν και δεν άνθισαν. Ο συνδυασμός των φυτών, η διαδικασία της περιποίησης, ο αερισμός, ο εμπλουτισμός του χώματος, είναι γνώση που δεν είναι πια εμπειρική.
Συνεπώς, πριν στεγανώσουμε, αποστραγγίσουμε, ανεβάσουμε τόνους χώματος και πλήθος φυτών και εγκαταστήσουμε σύστημα ποτίσματος, πρέπει να εξασφαλίσουμε ότι:
1. Ο κήπος θα επιβιώσει αξιοπρεπώς.
2. Το κόστος συντήρησης θα είναι στα πλαίσια των δυνατοτήτων μας.
3. Όλες οι άλλες απαραίτητες χρήσεις στο δώμα εντάσσονται και διατηρούνται.
4. Ο οροφόκηπος απευθύνεται στους χρήστες του κτιρίου και όχι στα αεροπλάνα που περνάνε.
5. Θα συνεργασθούν όλες οι απαραίτητες ειδικότητες προκειμένου να προκύψει το επιθυμητό αποτέλεσμα.
Εφόσον λοιπόν δημιουργηθεί ο οροφόκηπος, τα πλεονεκτήματα είναι σαφή: ο δροσισμός, η κατακράτηση των ανάπιπτων (σκόνη), το φιλτράρισμα του αέρα συν την θετική επίδραση στον ψυχισμό των ενοίκων και χρηστών.
Επιπλέον, η υδροσυλλογή, οι οικιακές ανεμογεννήτριες, τα φωτοβολταϊκά, οι ηλιακοί θερμοσίφωνες αποτελούν τα συνθετικά στοιχεία μιας πολύπλοκης κατασκευής και λειτουργίας που οφείλουν να περιλαμβάνονται στα ενδιαφέροντα των αρχιτεκτόνων αλλά και των άλλων ειδικοτήτων που εμπλέκονται κατ’ αναλογία.
Συμπερασματικά η τεχνολογία των οροφόκηπων εντάσσεται στα πλαίσια της αναζήτησης των νέων μορφών βιο-οικονομικής αντίληψης που σχετίζονται με την επινόηση, την ανάπτυξη, την παραγωγή και τη χρήση βιολογικών διαδικασιών και προϊόντων.
Παρόλο που σήμερα οι δραστηριότητες αυτές είναι σχετικά περιορισμένες, αναπτύσσονται ραγδαία και αναμένεται στο μέλλον να επηρεάσουν σημαντικά την οικονομία και την κοινωνία, βελτιώνοντας την υγεία, τη διατροφή, την ενεργειακή απόδοση, το περιβάλλον, τη βιομηχανική παραγωγή, την αειφορία και εν’ τέλει να συμβάλουν στη γενικευμένη ευζωία.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)