Η επικρατούσα λογική στη δημόσια διοίκηση , θέλει τους Έλληνες να αλληλοελέγχονται και να αλληλοευτελίζονται. Το ζούμε καθημερινά και για όσους προσπαθούν να το αποφύγουν, τους το υπενθυμίζουν οι τηλεοράσεις από τα δελτία ειδήσεων. Οι έλεγχοι γίνονται θέαμα και ο κάθε πικραμένος χαίρεται που τη γλύτωσε αυτός και την πλήρωσε κάποιος άλλος. Έτσι κι΄αλλιώς υπάρχουν τόσοι συσσωρευμένοι νόμοι και κανονισμοί ώστε να μπορούμε ανά πάσα στιγμή να χαρακτηρισθούμε παραβάτες.
Ένα πολιτισμένο κράτος 10.000.000. κατοίκων πρέπει να προσέρχεται, να προστρέχει, να συντρέχει και βεβαίως να ελέγχει τους πολίτες του. Το κράτος θέτει σαφείς απλούς και κατανοητούς κανόνες και όρια, εντός των οποίων οι πολίτες κινούνται ελεύθερα χωρίς να επαπειλούνται από την καθημερινή αδικοπραξία που επιβάλλει μια σωρευμένη σχολαστική και πολλές φορές παράλογη νομική πραγματικότητα.
Όταν το κράτος ελέγχει, εκφράζει τη δυσπιστία του προς τον πολίτη. Κάτι σαν τον άπιστο Θωμά. Το κράτος προσέρχεται να δακτυλοσκοπήσει τον τύπο του νόμου “επί του σώματος του διαπραχθέντος αδικήματος”. Η προσέλευση του κράτους για έλεγχο ονομάζεται αυτοψία. Αυτοψία πραγματοποιείται εκεί που ο ελεγχόμενος αποδεικνύεται εν γένει ψεύτης. Άλλως η παρουσία του κράτους μπορεί να ονομαστεί επιθεώρηση για να διορθωθούν τα κακώς κείμενα.
Κατά την αυτοψία διαπιστώνονται τα ψεύδη και οι παρατυπίες από έναν «άμωμο» δημόσιο λειτουργό, ο οποίος και θα επιμετρήσει ποινή και επιτίμια, προκειμένου να δοθεί άφεση αμαρτιών και να αποκατασταθεί η τάξη. Μυσταγωγία δηλαδή.
Η αυτοψία συνήθως καταλήγει είτε σε έσοδο για το κράτος, είτε σε έσοδο γι αυτόν που κάνει την αυτοψία, είτε σε μια ενδιάμεση κατάσταση. Στην πρώτη περίπτωση πρόκειται για φορολογία, στη δεύτερη είναι ληστεία ενώ στην τρίτη είναι ο γνωστός «συμβιβασμός», όπως τον ακούσαμε από τους γονείς μας και αφορούσε κυρίως τις φορολογικές εκκρεμότητες κληρονομιών, αγορών και γονικών παροχών με «συγκριτικά» στοιχεία από στημένες περιπτώσεις εισαγωγής συναλλάγματος.
Θυμάμαι την πρώτη μου φορά. Χαμένη στο παρελθόν. Αμήχανος και αφελής. Θα στη βρω τη λύση μου είπε. Έτσι κι΄αλλιώς για να μπαζώσεις την COURS ANGLAISE θα σου στοιχίσει περισσότερο. Μετά ήρθε η αναμονή. Η ωρίμανση. Ωρίμανση περί το λάδωμα είναι κάτι σαν ένα ταξίμετρο που δουλεύει ασταμάτητα και σωρεύει ανοχή αγωνία και εξοικείωση με το τι θα συμβεί. Στο τέλος έρχεται η κάθαρση. Μου έγραψε το νούμερο σε ένα χαρτί. Λυτρώθηκα αισθάνθηκα βαθιά ευγνωμοσύνη. Μερικές μέρες μετά με κάλεσε σπίτι του και μου έδειξε με καμάρι ένα ολοκαίνουριο πιάνο. Για την τέχνη λάδωσα, σκέφτηκα, …..εγώ ο μέγας «χορηγός».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου