Η ΕΠΑΝΙΔΡΥΣΗ

Στροφή επί τόπου… επανίδρυση



Ο Αρχιτέκτονας σχεδιάζει και χτίζει για να στεγάσει κατ’ αρχήν ανθρώπινες ανάγκες. Η κοινωνία πολλές φορές του επιφυλάσσει την ευκαιρία να σχεδιάσει και να προβάλει τα πάθη, τις φιλοδοξίες και πολλές φορές και την ματαιοδοξία της ανθρώπινης διαδρομής. Η κατεδάφιση είναι κομμάτι της ιστορίας της αρχιτεκτονικής. Πολλές φορές ο αρχιτέκτονας κατεδαφίζει πριν χτίσει, διεκδικώντας το δικαίωμα του «Αμες δε γ' εσομεθα πολλω καρονες». Το παρόν διεκδικεί το δικαίωμα να εκφράζεται.

Ομολογώ την συναισθηματική σχέση μου με την ανοικοδόμηση. Η ανάγκη της δημιουργίας για έναν αρχιτέκτονα είναι αντικείμενο έρευνας για ψυχολόγους και ίσως ψυχιάτρους. Η ανάγκη για χτισμένο έργο με διακατέχει σαν έξη, σαν πάθος, σαν χόμπι και σαν κύριο επάγγελμα. Στον αντίποδα του αρχιτέκτονα είναι ο Αρχαιολόγος. Λατρεύει ότι έκαναν οι πρόγονοι. Θεωρεί κατ’ επάγγελμα και πίστη ότι ο ζωντανός αρχιτέκτονας είναι κατάρα για τον πολιτισμό και την ανθρωπότητα.

Την τελευταία φορά που συνέβαλλα στην ανοικοδόμηση με προηγηθείσα κατεδάφιση, εξαφάνισα -το 2004- ένα μονώροφο σπίτι στην Εκάλη, για να το αντικαταστήσω με υπερπολυτελείς, ογκώδεις μεζονέτες προκειμένου να στεγαστούν τα όνειρα ευκατάστατων οικογενειών. Είναι φιλολογικά συζητήσιμο το θέμα. Η ομορφιά του μονόχωρου εξοχικού της Εκάλης του ‘30 σε σχέση με το ακραίο δημιούργημα του σήμερα. Στο χρηματιστήριο της Αττικής κτηματαγοράς κέρδισαν οι μεζονέτες. Η σχετική άδεια που πήρα από την αρμόδια πολεοδομία, προαπαιτούσε διάφορα δικαιολογητικά. Σχέδια, φωτογραφίες και μια τεχνική έκθεση.

Σήμερα, δύο χρόνια μετά, για να συνεχίσω το δημιουργικό ή κατ΄άλλους το καταστροφικό έργο του Αρχιτέκτονα, προκειμένου να κατεδαφίσω ένα σπίτι στο Καλαμάκι (Δωμάτιο – κουζίνα και λουτροκαμπινέ!!) και να ανεγείρω ένα πενταόροφο κτίριο γραφείων καταστημάτων, οφείλω να υποβάλλω πέραν των συνήθων δικαιολογητικών της πολεοδομίας, μια πλήρη τεκμηρίωση του εγκλήματος στην εφορεία Νεωτέρων Μνημείων του ΥΠΠΟ.

Ήτοι: αίτηση του ιδιοκτήτη, συμβόλαιο ιδιοκτησίας, υπεύθυνες δηλώσεις μηχανικού και ιδιοκτήτη περί του έτους ανέγερσης και ότι στο άμεσο περιβάλλον δεν υπάρχουν άλλα αξιόλογα κτίσματα, λεπτομερείς φωτογραφίες εσωτερικά και εξωτερικά του κτίσματος, οι θέσεις και ο χρόνος λήψης των οποίων θα πρέπει να σημειώνονται στο τοπογραφικό διάγραμμα του οικοπέδου. Τέλος απαιτείται και τοπογραφικό της ευρύτερης περιοχής με σημειωμένους τους αριθμούς ορόφων των γύρω κτισμάτων.

Η επανίδρυση, σκέφτηκα, και η απλοποίηση των διαδικασιών. Μεγαλείο. Το επόμενο βήμα είναι να ζητούνται τα παραπάνω και μηχανογραφημένα. Τότε θα έχει συντελεστεί και η μηχανοργάνωση.

Μελαγχολία και πίκρα. Ελπίζω να ζήσω και να δώ κάποτε το μητρώο των τεκμηριωμένων μνημείων. Θα ήθελα το υπουργείο πολιτισμού να σχεδιάζει πολιτική προστασίας και ανάδειξης μνημείων και διατηρητέων συνόλων. Ξενύχτισα και μόχθησα γι΄αυτά. Κατάθλιψη. Επικοινώνησα με την υπηρεσία και μίλησα με μια νέα συμβασιούχο συνάδελφο Αρχιτέκτονα. Δεν γνώριζε την εγκύκλιο της σωτηρίας που υπαγορεύει τα παραπάνω ευφυή. Οι υπόλοιποι συνάδελφοι έλλειπαν 10:30 το πρωί. Καλά έκαναν. Σ’ αυτό τον τόπο είμαστε καταδικασμένοι; Θεωρούσα τον Χρήστο Γιανναρά υπερβολικό και πεσιμιστή. Άστο… ας μην το επανιδρύσουμε άλλο, μπορεί στο τέλος να ψοφήσει.