Για να κτιστεί μια νέα ιδιωτική οικοδομή σήμερα, ανεξαρτήτως μεγέθους και σημασίας πρέπει να περάσει από πολλές δοκιμασίες-ελέγχους. Άλλοι ελέγχουν τον ΓΟΚ, άλλοι ελέγχουν τις όψεις, άλλοι ελέγχουν τα αρχαία, άλλοι μήπως και το χωράφι είναι δασικό, άλλοι ελέγχουν τη χρήση, άλλοι ελέγχουν την επίπτωση στο περιβάλλον, άλλοι την διαμόρφωση κόμβου εισόδου και άλλοι την πυρασφάλεια. Όλα αυτά εν γένει χωρίς ιδιαίτερη ουσία και αξία. Κάθε νόμος και μια νάρκη. Η «ναρκοθετημένη» διαδρομή της οικοδομής από την άδεια μέχρι την λειτουργία, είχε στο πρόσφατο παρελθόν αυτοτελή πολιτική αξία. Όσοι ευνοούντο από το μακροχρόνιο σύστημα εξουσίας είχαν μια καλύτερη μεταχείριση. Όχι απαραίτητα στενά κομματική. Οι παλαιότεροι υπάλληλοι είχαν αναπτύξει μια λογική ελαστικότητα προς τον παραλογισμό της πολυνομίας. Οι υπόλοιποι ψήφισαν εμάς «τους άλλους» για να εκσυγχρονίσουμε και να απλοποιήσουμε τους κανόνες.
Η προηγούμενη διακυβέρνηση έδωσε απλόχερα στον Ελληνικό λαό 40% αύξηση του συντελεστή δόμησης μέσω των Ημιυπαιθρίων χώρων. Μακιαβελική σύλληψη. Έφτιαξε χιλιάδες παραβάτες κάτι σαν ‘Ολιβερ Τουίστ που αν έκλεβε μια φορά, τότε θα γινόταν μέλος της συμμορίας. Ήταν η απάντηση στην οίηση της πολιτικής –ΜΑΝΟΥ- μείωσης του συντελεστή. ‘Εκτοτε πολλοί νόμοι φτιάχτηκαν ώστε να μπορεί να τους καταπατά ο κάθε έλληνας και έτσι να αισθάνεται ξεχωριστός.
Επί υπουργίας Βασιλικής Παπανδρέου είχαμε εισηγηθεί ως ΔΣ στο σύλλογο Αρχιτεκτόνων την εκλογίκευση του συστήματος αδειοδότησης και την τακτοποίηση των εκκρεμοτήτων των παραβάσεων. Μαζί μας και πολλοί αξιοπρεπείς δημόσιοι ελεγκτές απ΄όλους τους κομματικούς χώρους. Ο τότε ΓΓ. του Υπουργείου συνέλαβε την αξία της εκλογίκευσης αλλά και τα πολιτικοοικονομικά οφέλη που θα προέκυπταν και με επιμέλεια προσπάθησε να την νομοθετήσει.
Η ευκαιρία χάθηκε. Τα κεκτημένα, το χαρτζιλίκι, ακόμα και οι εκβιαστικές αρπαχτές που παρακολουθούμε απαθείς να προβάλλονται από τηλεοράσεως έλαχε στους επόμενους να τα διαχειριστούν. Αντί όμως να καθαρίσουν τις νάρκες από το στρατόπεδο του κρατισμού, συνήψαν εξ όσων φαίνεται «χωριστή συνθήκη ειρήνης» με το …πρόσφατο παρελθόν.
Νυχθημερόν όλοι καταδικάζουν την γραφειοκρατία και τη διαφθορά. Όλοι συμφωνούν και χαμογελούν άλλοι πονηρά και άλλοι ηλιθίως, αλλά το αποτέλεσμα παραμένει μηδενικό και ακόμη χειρότερα, αναμενόμενα μηδενικό.
Τι είδος πολιτικής σοφίας είναι αυτή που υπαγορεύει την εξαίρεση της οικοδομής από τα ενδιαφέροντα ενός Ελληνικού Υπουργείου. Στην εισηγητική έκθεση του "επί θύραις" εδώ και τριετία(;) νομοσχεδίου, οι σύμβουλοι του υπουργού, και με την υπογραφή του και ο ίδιος, προτρέχουν, ότι κάθε απλοποίηση της διαδικασίας, παραπέμπει σε συνθήκες που ίσχυσαν επί δικτατορίας έτσι, ώστε να χαρακτηρίζεται «αντιδραστική» κάθε αντίθετη άποψη.
Επαναφέρω το ερώτημα ποιοι και πόσοι ελέγχουν ποιούς και πόσες φορές. Ανεξαρτήτως του ότι πρέπει ο κάθε Υπουργός να μην ανοίγει μέτωπα με το προσωπικό του υπουργείου του και τις ισχυρές παραγωγικές δυνάμεις του τόπου εμείς οι περιφερόμενοι από γραφείου εις γραφείο και υφιστάμενοι τον ανηλεή έλεγχο (ίνα μη τι άλλο είπω) των πάσης φύσεως αρμοδίων πρέπει κάποια στιγμή να γίνουμε σεβαστοί.
Επειδή αυτάρεσκα οι υπουργοί μας, επικαλούνται την ειδικότητα του Μηχανικού θα συνιστούσα να αποπειραθούν να εκδώσουν μια μικρομεσαία οικοδομική άδεια μεταμφιεσμένοι σε απλούς ανθρώπους (sans culottes). Πιστεύω στην καλοπροαίρετη άγνοια και στην ακούσια απόσταση από την καθημερινότητα. Πράγματα …αναπόφευκτα. Ακόμα και η Αντουανέτα ήταν καλοπροαίρετη όταν αναφερόταν στο παντεσπάνι (pain d΄Espagne).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου