ΜΕΤΑΠΕΤΡΙΝΑ ΧΡΟΝΙΑ (Postrock times)

ΠΡΟΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ στο ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΑΡΧΙΜΗΔΗΣ

www.e-archimedes.gr

ΤΕΛΟΣ ΕΠΟΧΗΣ... κι' ύστερα

“μετα-πέτρινα χρόνια”

μια στήλη για ενα νέο ηλεκτρονικό περιοδικό που θα απευθύνεται στους τεχνικούς κυρίως, αλλά και σ' όσους άλλους παρακολουθούν τα αναπτυξιακά και αντι-αναπτυξιακά δρώμενα σ' αυτόν τον τόπο. Κρύος και φρικτός τίτλος τα “πετρινα χρόνια”, είναι όμως αντιπροσωπευτικός. Εισβολείς χωρίς αντίσταση, χωρίς ερμα και αξίες ακολούθησαν το ένστικτο της αρπαγής, μέσα στα σπίτια, πόσο μάλλον στον τόπο. Το ένστικτο του κακού ενοικιαστή. Ο τόπος πρέπει επειγόντως να αποκτήσει μόνιμους κατοίκους.

Τα “πέτρινα χρόνια” ειναι μια ταινία - αγιογραφία στην πορεία της μετεμφυλιακής Ελλάδας όπου περιγράφονται οι δυσκολίες της Ελληνικής Αριστεράς. Με αφορμή μια προσωπική ιστορία δύο καταδιωγμένων νέων από την εξουσία, ο σκηνοθέτης Π. Βούλγαρης εικονογραφεί την ελληνική κοινωνία κατά τη διάρκεια των Πέτρινων Χρόνων (1954-1974) της Ελλάδας.

Αυτά τα “πέτρινα χρόνια” κληρονόμησαν και καλλιέργησαν στους Έλληνες την φοβία, πρόδρομο του ωχαδερφισμού και της εθνικής κουτοπονηριάς, που αποτέλεσε τη μέθοδο πλέον της επιβίωσης. Θεωρήθηκε σοφό το να αποφεύγεις τις κακοτοπιές και να επιβιώνεις “λάθρα” άσχετα αν αυτό σημαίνει οτι ετσι ξεθεμελιώνεται η εθνική υπόσταση και χανεται η εθνική αξιοπρέπεια – φιλότιμο. Μην εκφράζεσαι, μην εκτίθεσαι, δεν είναι εποχή για ηρωισμούς, μην θιγετε τα κακώς κείμενα. Φρασεις γνωστες που συνοδευαν την αγωγή των Ελλήνων για σειρά ετών.

Στον ελληνικό μεταπολεμικό κόσμο της τέχνης, της επιστήμης και της πολιτικής είναι σύνηθες να “εφευρίσκονται” και να αναδεικνύονται ψευδοπροβλήματα-θέματα που μπορούν να προσφέρουν και να συντηρήσουν μιά διαρκή παρουσία ατόμων και ομάδων στην επικαιρότητα.

Απώτερος στόχος των δημιουργών τέτοιων πλαστών καταστάσεων ειναι η ανώδυνη μακροημέρευση και η επιβίωση με οχημα μιαν “αφελή” άσκηση της τεχνης,της επιστήμης και της πολιτικής. Οι ούτω πώς διάγοντες είναι τα επιτυχημένα λαθρόβια της νεοελληνικής κοινωνίας.

Η συμπεριφορά των λαθρόβιων είναι γενικώς αγελαία. Συνωθούνται, συναγελάζονται και αλληλουποστηριζονται με κοινό στόχο να επιβιωσουν ως αγέλη διότι γνωρίζουν την αδυναμία τους να εκπληρώσουν ατομικά ονομαστικούς στόχους. Κατά βάθος, είναι οι εχθροί της εξελιξης διότι καλλιεργούν συστηματικά τον τρόμο για το αβέβαιο μέλλον και αντιμάχονται οτιδήποτε δημιουργικά ξεχωρίζει.

Μόλις περιέγραψα την λειτουργία πλείστων όσων επιτροπών, συνελεύσεων, και αρκετών συλλογικών διοικητικών οργάνων.Αν επισκεφθειτε τα γραφεία συνδικαλιστικών οργανώσεων θα συναντήσετε τα επαγγελματικά στελέχη, με αφθονο ελεύθερο χρόνο, που τους εξασφαλίζει η φαύλη νομοθεσία της δημόσιας αντιμισθίας προκειμένου να απεργάζονται εκόντες άκοντες την αναποτελεσματικότητα και την εξευτελιστική λογοδοσία που βιώνει η ελληνική κοινωνία σήμερα.

Για να γινει κατανοητή η επισήμανση, δίνονται σχετικά παραδείγματα:

Στόν κόσμο της πολιτικής, χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτέλεσε η “σοσιαλμανία” ως πρακτική, που θεώρησε ότι τα γρανάζια του κρατισμού θα συνεχίσουν να μεταδίδουν την κίνηση σε ενα αποτυχημένο συστημα, αενάως. Στην ουσία επρόκειτο για εξόφθαλμο ουτοπικό παραλογισμό, πλήν όμως αποτέλεσε εύκολη μέθοδο πολιτικής επιβίωσης. Όλοι γνώριζαν ότι το “τέλος” ερχεται, αλλά υπολόγιζαν ότι η βόμβα θα σκάσει στα χέρια του επόμενου.

Στον κόσμο των πανεπιστημίων:Το κύκλωμα “κομματα-παραταξεις- νεποτισμος-καταλήψεις”, ιπτάμενοι-επιχειρηματίες καθηγητες, έχουν διαμορφώσει ενα μοναδικό σύστημα λαθρόβιων καταστάσεων, που πραγματοποιούν ακωλύτως “δουλειές” στην πρωτεύουσα, ενώ οι φοιτητές συναντώνται με ραντεβου αν και εφ όσον εχουν την καλή τύχη να προλάβουν το αεροπλάνο που μεταφέρει δίκην επιτροπών τους καθηγητές στα περιφερειακά πανεπιστήμια για μια συντομη συνάντηση με τους φοιτητές. Η λαθραια αυτή κατασταση των πανεπιστημίων βολεύει την ομάδα, όχι ομως τους πολλούς. 'Αλλη μια συνωμοσία σιωπής και αγελαίας συμπεριφοράς.

Η μεθοδολογική οριοθέτηση τεχνητά περιοχών της τεχνης και της επιστήμης αποτελεί αλλη μια στρεβλωση όπου παρουσιάζονται οι επιστήμονες ως οικοπεδούχοι με οριοθετημένα τα πλαισια της επιστήμης. Στην αρχιτεκτονική κοινότητα για παράδειγμα, για λόγους επαγγελματικής παρουσίας – και ακαδημαϊκής εξέλιξης- διάφορες σύνθετες, πλην θεμελιώδεις αρχιτεκτονικές εννοιες, οπως το “τοπίο”, ανάγονται εσχάτως και εντέχνως σε ειδικότητα. Αρχιτεκτονική δεν υπήρξε ποτέ εκτός τοπίου. Με αυτό διαλέγεται, αυτό αλλοιώνει, βελτιώνει συπληρώνει κ.ο.κ, αλλά: το να αναζητά κανείς την αρχιτεκτονική εκτός τοπίου και μάλιστα μέσω ιδιαίτερης σπουδής αποτελεί ατόπημα.

Η αγωνιώδης καθημερινότητα τον τελευταίο καιρό, έχει λειτουργήσει ως καταλύτης στην τώρα πια, απελπισμένη χρήση όλων των παραπάνω “μεθοδολογικών” εργαλείων για “λάθρα” επιβίωση στη νεοελληνική κοινωνία των μετα-πέτρινων χρόνων. Στον τόπο όμως πια, δεν υπάρχει χώρος για αφελείς ή λαθραίες συμπεριφορές. Ζούμε ένα τέλος μιας εποχής. Πρέπει οι επόμενες μέρες να είναι καλύτερες.