Η σκοπιά στο παγκάκι

Η ΣΚΟΠΙΑ στο Παγκάκι.29-3-2010( Δημοσιεύτηκε στα ΤΕΧΝΙΚΑ δυό εβδομάδες πρίν επικαιροποιήσει τον τίτλο ο ΛΑΖΟΠΟΥΛΟΣ …που ως γνωστόν εμπνέεται από πηγές του Θεσσαλικού καμπου)

Όσοι υπηρέτησαν τον ελληνικό στρατό, θυμούνται τις σκοπιές. «Γερμανικό νούμερο». Έτσι λέγεται η σκοπιά 2-4πμ.( Ειδικότερα στο ναυτικό 12-4πμ) Υπονοείται η σκληρή σκοπιά μες τη μαύρη νύχτα όταν επιτίθενται οι εχθροί (Γερμανοί) ή ελλείψει αυτών τα φαντάσματα.(Βαλκυρίες και Ερινύες). Υπάρχουν πολλές σκοπιές: στις πύλες, στα φυλάκια, στους θαλάμους στον επάρτη και στο παγκάκι. Όταν παρέλαβε ο νέος διοικητής ρώτησε τον προηγούμενο τι ακριβώς είναι η «σκοπιά στο παγκάκι», για να λάβει την απάντηση ότι και ο προηγούμενος την παρέλαβε και την συνέχισε. Από σχολαστικισμό και περιέργεια ανακάλυψε τον συνταξιούχο στρατηγό και τον ερώτησε μήπως εκείνος θυμάται τι ακριβώς σήμαινε για το στράτευμα η σκοπιά στο παγκάκι για να λάβει την απάντηση: Μα καλά τόσα χρόνια πέρασαν, ακόμη να στεγνώσει η λαδομπογιά που διέταξα να το βάψουν! Το ανέκδοτο διεκτραγωδεί την ελληνική πραγματικότητα. Κληρονομήσαμε πολλά και ενδιαφέροντα. Κληρονομήσαμε όμως και πολλά ξεπερασμένα συστήματα και νοοτροπίες. Ο αγώνας για την υπεράσπιση του ξεπερασμένου και αντιπαραγωγικού είναι ο σκληρότερος αγώνας που έχει να αντιμετωπίσει κάθε μεταρρυθμιστική προσπάθεια. Δεν είναι μόνο τα παγιωμένα οικονομικά συμφέροντα που συμπαρασύρουν και καθηλώνουν την εξέλιξη είναι η εθνική αυταρέσκεια και ο απομονωτισμός που θεμελιώνεται στην μετριότητα και την υπεράσπιση της. Η μη θεσμική αναπαραγωγή των ατόμων και των ρόλων στην νεοελληνική κοινωνία δημιουργεί την ασφυξία του νεποτισμού στους νέους που καταλήγουν να αφομοιώνουν στρεβλά πρότυπα στο εσωτερικό ή να αναζητούν υγιή πρότυπα για μια ισορροπημένη ζωή στα γερμανικά πρότυπα στο εξωτερικό.

Είπα γερμανικά πρότυπα και θυμήθηκα ΔΥΟ Γερμανίδες στην Ερεσό

Δύο γερμανίδες απολάμβαναν τον έρωτά τους και την χωριάτικη σαλάτα τους στην Λέσβο όταν εμφανίστηκε ο «εργολάβος» με τους επιβλέποντες και την διευθύνουσα υπηρεσία ενός σημαντικού έργου απ αυτά που τα χρηματοδοτούσαν τότε οι ευρωπαίοι με 60%. Το τραπέζι στρώθηκε, με αστακούς καραβίδες χταπόδια και τέλος με τις βασίλισσες της θαλάσσης σφυρίδες στις πιατέλες “en belle vue” καθαρισμένες για να μην χάνει κανείς τον χρόνο του με δευτερεύουσες εργασίες.

Τα μαγεμένα μάτια των γερμανίδων καρφωμένα στα πολυτελή θηρία της θάλασσας που κατανάλωναν οι εργοταξιάρχες και οι εκτός έδρας επιβλέποντες, δεν ξεκόλλησαν ούτε λεπτό από τις πιατέλες που πηγαινοέρχονταν και προκάλεσαν δικαιολογημένη αμηχανία. Το σχόλιο ήρθε από τον μάγκα της παρέας: «άντε στην υγεία των γερμανών που τρώνε τη χωριάτικη για να στέλνουν τις επιδοτήσεις και να τρώμε εμείς αστακούς και καραβίδες». Αυτά για να καταλάβουν ορισμένοι το επίκαιρο άχτι ορισμένων γερμανών για τους έλληνες. Τούς προκαλέσαμε. Αυτό βέβαια δε σημαίνει ότι μπορεί να εμπιστευθούμε σε άλλους την δική μας«τάξη».

Είπα τάξη (order) και θυμήθηκα τον φίλο μου τον «Ξενόφιλο». Μιλούσαμε με συναδέλφους Γερμανούς και ο φίλος μου χαριεντιζόμενος απευθύνθηκε στον Γερμανό συνομιλητή μου και του είπε στα αγγλικά:” you must help to put some order in here”. JA.. JA του απαντά ο Γερμανός.

Απευθυνόμενος στον Ξενόφιλο του λέω στα αγγλικά they have tried several times in the past! (Προσπάθησαν μερικές φορές στο παρελθόν). Ο Γερμανός φίλος χαμογελά και απαντά με την χαρακτηριστική προφορά του «ΝΟΤ ΖΕΤ ΤΑΙΠ ΟΒ ΟΡΝΤΕΡ» (Not that type of order). Το εννοούσε δεν το εννοούσε δεν μπορώ να εγγυηθώ. Έχουν κι’ αυτοί τα δίκια τους έχουμε κι εμείς τα δικά μας.

Και μια που ταξιδέψαμε στον Ευρωπαϊκό βορά ας πάμε στο Παρίσι στο Λούβρο. Τι είναι το Λούβρο μην είναι η VENUS DE MILO. Πράγματι ένα σημαντικό ποσοστό των επισκεπτών ενδιαφέρονται για τρία πράγματα. Το πρώτο είναι η Αφροδίτη της Μήλου. Στα γαλλικά VENUS DE MILO. Επειδή οι φύλακες έχουν απηυδήσει να απαντούν στην ερώτηση Που είναι;;; έχουν γεμίσει πινακίδες το Λούβρο προκειμένου να ακολουθήσεις τα βέλη και να συναντήσεις ένα από τα ελληνικότερα και ηδονικότερα γλυπτά ενός γνήσιου Έλληνα γλύπτη που έχοντας επίγνωση της μεγαλοφυΐας και του ταλέντου του «βαρέθηκε» να την γδύσει - σκαλίσει πλήρως αφού απεκάλυψε και απέδειξε τα απαραίτητα

Το δεύτερο έκθεμα η Νίκη της Σαμοθράκης στο κεφαλόσκαλο, έχει μονίμως το μεγαλύτερο μετά την MONA LISA κοινό, να παρατηρεί εκστατικό την ευρηματικότητα του δημιουργικού καλλιτέχνη. Πώς να μην φύγεις από το Λούβρο με εθνική έξαρση αισθανόμενος ότι σου χρωστούν τα ποσοστά σου από τα εκατομμύρια εισιτήρια που κόβει η ελληνική κληρονομιά στο Λούβρο και το Βρετανικό μουσείο. Επειδή όμως στη ζωή δεν παίρνεις αυτό που αξίζεις αλλά αυτό που διαπραγματεύεσαι καλό θα ήτο η ελληνική κοινωνία να υποτονίσει την εσωτερική ανέξοδη μαγκιά και να επενδύσει στις διεθνείς σχέσεις με σοβαρότητα και υπευθυνότητα.