Θορυβώδεις επιλογές – σιωπηλοί αποκλεισμοί.
«Μέχρι γαρ τούδε ανεκτοί οι έπαινοι εισί περί ετέρων λεγόμενοι,
ες όσον αν και αυτός έκαστος οίηται ικανός είναι δράσαι τι ων ήκουσεν.»
Είμαστε θορυβώδεις και φιγουρατζήδες. Το μίνιμαλ ξαναγύρισε στο design αλλά εμείς παραμένουμε αθεράπευτα πληθωρικοί. Δεν μας βραβεύουν όταν πρέπει και δίνουμε μόνοι μας άσχετα βραβεία στους εαυτούς μας. Η παρέα των τηλεπωνύμων μόλις είχε αλληλοβραβευθεί. Μια κουραστική μέρα πλησίαζε στο τέλος. Ο φίλος μου, καλοφαγάς και "gallant" αποφάσισε να φάμε μαζί. Η ταβέρνα στο Χαλάνδρι. Γνωστό άτεχνα και ερασιτεχνικά εξελιγμένο σκηνικό νεοελληνικής ανάμνησης του φτωχού μίζερου Βαρναλικού παρελθόντος.
Η μοσχαρίσια στεγνή και ξερή, η σαλάτα -για να μη μαυρίσει- άπλυτη, το κρασί χύμα-μίγμα και το «νεοκλασικό» παλαιόσπιτο με πυκνή στοίβαξη. Υποδοχή των πεινασμένων και "χωρίς απαιτήσεις" νεοελλήνων, με κίβδηλο υποκριτικό χαμόγελο του εξυπνάκια απατεώνα που προετοιμάζει το πιάτο χθες για να μας ταΐσει την επαύριον. Αν εμφανιστούν τα κανάλια για ρεπορτάζ, θα σου ..αναλύσει το λειτούργημα του ταβερνιάρη που στηρίζει την κοινωνία ταΐζοντας την σκουπίδια.
Αθάνατε Ανδρέα μοίρασες επαγγελματικές ταυτότητες και έκανες το τίποτα το πιο προσοδοφόρο επάγγελμα. Στην γωνιά και ο μουσικός. Καλή φωνή, πολλά ανεκπλήρωτα όνειρα και για όργανο ένα ηλεκτρονικό κατασκεύασμα αυτό που έχει καταστρέφει πολλά ταλέντα.
Πρώτα τραπέζια πίστα. Τρία το σύνολο. Εμείς και οι άλλοι. Στο διπλανό κυριαρχεί ένας "ευτραφής". Αποτυχημένη μορφή που αναζητά τη δόξα το σαββατόβραδο. Με το γνωστό νεοελληνικό ύφος της λανθάνουσας περιφρόνησης. Ύφος που συχνά αποκτούν οι έλληνες μόλις αποκτήσουν ένα μεγάλο αυτοκίνητο. Μείγμα σκληρότητας και βρετανικού σνομπισμού. Το συναντάς σε Βρετανούς θυρωρούς και παλιούς Λονδρέζους σκουπιδιαρέους που το κατέκτησαν όταν πλήθυναν τα «τσεμπέρια» στην Brompton Road και ο Al Fayied αγόρασε το Ηarrods που οι Λονδρέζοι με χιούμορ μετονόμασαν σε HARRABS.
Παρ’ ημίν εγεννήθη το ύφος, όταν φορέθηκαν κουστούμια και γραβάτες, εγκαταλείφθηκαν οι παραδοσιακές στολές και αντεγράφη το ύφος των λόρδων του ευρωπαϊκού κινηματογράφου.Η επιτάχυνση για να γίνουμε αστοί. Τόση αμυντική περιφρόνηση στο βλέμμα του "ευτραφούς " προς εμένα και τους άλλους. Το πουκάμισο του, μικτής συνθέσεως, με αραιή ρίγα, και ιδρώτας σε σεβαστή επιφάνεια στις μασχάλες. Κινήσεις μεγαλοπρεπείς αποφασιστικές και αστραπιαίες προς τα κοινόχρηστα πιάτα. Φωνή βροντώδης.
Ο εργολάβος φίλος μου, τον γνώριζε από την Κηφισιά. Μου είπε εν συντομία το Βιογραφικό του. Ανεκπλήρωτες κομπίνες και απογοητεύσεις. Κρίμα γι’ αυτόν που δε συναπάντησε τα κατάλληλα κορόιδα. Παρέα του, επιλεγμένοι και υποδεέστεροι. Τι στην ευχή για διασκέδαση πάμε οι υποδεέστεροι προσφέρονται για παρέα του το Σαββατόβραδο. Εξασφαλισμένη και σικέ η κυριαρχία του στο τραπέζι. Το δράμα ήταν κοντά. Ο "ευτραφής" άρχισε να τραγουδά με συχνότητες που τρυπούσαν το κρανίο. Η φωνή βροντερή, άσχημη, ελαφρά παράφωνη έτσι όπως θα ήθελε να γκαζώνει τη λιμουζίνα ή να εκτονώνει την ανικανοποίητη ορμή μιάς καταπιεσμένης νιότης χωρίς επαίνους και χωρίς αναγνώριση. Το δράμα συνέχισε με χορό ατομικό στο ξύλινο δάπεδο. Σεισμός στο θλιβερό ταβερνάκι. Ο ευτραφής ξεδίπλωνε τον σεβντά του. Τόσα χρόνια στην ανωνυμία και την καταφρόνια. Το σαββατόβραδο επώνυμος με το ζόρι.
Του 'λειψε ο έπαινος και η βράβευση όταν έπρεπε, δηλαδή στον καιρό του.
Πρώτα τραπέζια πίστα. Τρία το σύνολο. Εμείς και οι άλλοι. Στο διπλανό κυριαρχεί ένας "ευτραφής". Αποτυχημένη μορφή που αναζητά τη δόξα το σαββατόβραδο. Με το γνωστό νεοελληνικό ύφος της λανθάνουσας περιφρόνησης. Ύφος που συχνά αποκτούν οι έλληνες μόλις αποκτήσουν ένα μεγάλο αυτοκίνητο. Μείγμα σκληρότητας και βρετανικού σνομπισμού. Το συναντάς σε Βρετανούς θυρωρούς και παλιούς Λονδρέζους σκουπιδιαρέους που το κατέκτησαν όταν πλήθυναν τα «τσεμπέρια» στην Brompton Road και ο Al Fayied αγόρασε το Ηarrods που οι Λονδρέζοι με χιούμορ μετονόμασαν σε HARRABS.
Παρ’ ημίν εγεννήθη το ύφος, όταν φορέθηκαν κουστούμια και γραβάτες, εγκαταλείφθηκαν οι παραδοσιακές στολές και αντεγράφη το ύφος των λόρδων του ευρωπαϊκού κινηματογράφου.Η επιτάχυνση για να γίνουμε αστοί. Τόση αμυντική περιφρόνηση στο βλέμμα του "ευτραφούς " προς εμένα και τους άλλους. Το πουκάμισο του, μικτής συνθέσεως, με αραιή ρίγα, και ιδρώτας σε σεβαστή επιφάνεια στις μασχάλες. Κινήσεις μεγαλοπρεπείς αποφασιστικές και αστραπιαίες προς τα κοινόχρηστα πιάτα. Φωνή βροντώδης.
Ο εργολάβος φίλος μου, τον γνώριζε από την Κηφισιά. Μου είπε εν συντομία το Βιογραφικό του. Ανεκπλήρωτες κομπίνες και απογοητεύσεις. Κρίμα γι’ αυτόν που δε συναπάντησε τα κατάλληλα κορόιδα. Παρέα του, επιλεγμένοι και υποδεέστεροι. Τι στην ευχή για διασκέδαση πάμε οι υποδεέστεροι προσφέρονται για παρέα του το Σαββατόβραδο. Εξασφαλισμένη και σικέ η κυριαρχία του στο τραπέζι. Το δράμα ήταν κοντά. Ο "ευτραφής" άρχισε να τραγουδά με συχνότητες που τρυπούσαν το κρανίο. Η φωνή βροντερή, άσχημη, ελαφρά παράφωνη έτσι όπως θα ήθελε να γκαζώνει τη λιμουζίνα ή να εκτονώνει την ανικανοποίητη ορμή μιάς καταπιεσμένης νιότης χωρίς επαίνους και χωρίς αναγνώριση. Το δράμα συνέχισε με χορό ατομικό στο ξύλινο δάπεδο. Σεισμός στο θλιβερό ταβερνάκι. Ο ευτραφής ξεδίπλωνε τον σεβντά του. Τόσα χρόνια στην ανωνυμία και την καταφρόνια. Το σαββατόβραδο επώνυμος με το ζόρι.
Του 'λειψε ο έπαινος και η βράβευση όταν έπρεπε, δηλαδή στον καιρό του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου