ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΠΡΟΒΛΕΨΗ και ΑΣΤΙΚΗ ΤΑΞΗ (Τεχνικα Προδημοσίευση)

Η ΟΥΣΙΑ και η ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ της Πολιτικής.

«Το να αποδώσει κανείς το χάρισμα της ιστορικής πρόβλεψης στην ελληνική αστική τάξη είναι πράξη ανεπίτρεπτης φιλοσοφικής ελεημοσύνης.»

..Γεράσιμος Κακλαμάνης Μαθηματικός.

Η επιχειρηματικότητα στην Ελλάδα έχει σφιχταγκαλιαστεί με το δημόσιο. ‘Έχουμε γίνει “ένα”, κράτος και πολίτες. Το αποτέλεσμα ήταν να μπούμε σε ένα φαύλο κύκλο που μας απομάκρυνε από την ουσία με όχημα τη διαδικασία. Η ανάπτυξη και η πρόοδος συγκρούονται με διαδικασίες που επιβάλλουν αργόσυρτο ρυθμό στη νεοελληνική εξέλιξη. Παγιωμένοι οι περισσότεροι στις απόψεις τους, αφ’ ενός ζητάνε μεγάλες αλλαγές, και διαφάνεια, καλύτερες συνθήκες για την επιχειρηματικότητα και από την άλλη όμως φοβούνται μήπως και χαλάσουν τη "συνεργασία" τους με το κράτος.

Κάθε πρωτοβουλία που δεν ¨εξασφαλίζει¨ την υποστήριξη - διαπλοκή του δημόσιου τομέα είναι καταδικασμένη. Αυτό γέννησε για τον Έλληνα το όνειρο για λιγότερες ευθύνες και τη χωρίς μόχθο επιβίωση μια που αμφισβητείται συστηματικά η δυνατότητα για εξέλιξη με κανόνες ισονομίας και υγιούς ανταγωνισμού. Η κατάσταση αυτή δεν δημιούργησε αναπτυξιακό περιβάλλον.

Στην Ευρώπη, η ανάπτυξη του εμπορίου, της βιοτεχνίας, της βιομηχανίας, της επιχειρηματικότητας, της τεχνολογίας και των επιστημών, έχουν πάρει το "δρόμο" τους εγκαίρως και οι άνθρωποι της αστικής τάξης έχουν αναπτύξει μια σχέση συνεργασίας αλλά και αντιπαλότητας με τους κρατικούς μηχανισμούς σε άλλη βάση.

Η μεταπολεμική γενιά της Βελτιστοποίησης (Optimization) επέβαλλε στην Ευρώπη κανόνες λειτουργίας στους φορείς και τους οργανισμούς που σέβονται τον άνθρωπο και την επιστήμη πράγμα που στην Ελλάδα απέτυχε παταγωδώς. Η μηχανοργάνωση που σηματοδοτήθηκε από το 1982 με την εμφάνιση των PC είναι η μεταπολεμική ειρηνική ευκαιρία για προσομοίωση των συνθηκών πολέμου. Οι νέοι είναι εξ ορισμού επιθετικοί και εξελικτικά πολεμικοί. Αντιπαλεύουν την άγνοια και την αποτυχία. Η υπερχειλίζουσα ζωτικότητα είναι ο ακριβής ορισμός για την νεότητα. Ούτε αυτό το σέβονται Οι έλληνες διανοητές διαπιστώνουν και καταγγέλλουν. Έχουν ανακαλύψει το ιστορικά ακαταδίωκτο. Διαχωρίζουν τη στάση τους και αποσπώνται από το κοινό συμφέρον. Κάπου εκεί χάνεται και το μέχρι τότε λεγόμενο «εθνικό συμφέρον» που πλέον καθίσταται τελείως αδύναμο ως επιχείρημα.

« Έτσι συντρίβονται όσοι νέοι θέτουν τον εαυτό τους εκτός της αντικειμενικής πραγματικότητας, και αν επιζήσουν συνεχίζουν ως ερείπια μιας περιπέτειας.»

1. ( Ι. Θεοδωρακόπουλος Εις. Στη φιλοσοφία τομ Β’ σ. 163)

Η Ελλάδα ως διοίκηση συνεχίζει να ελίσσεται αποτελεσματικώς αρνητικά και αποφεύγει τον «εκσυγχρονισμό» και την μηχανοργάνωση πολλές φορές ακόμη και εν ονόματι της δημοκρατίας. Τα τεχνολογικά επιτεύγματα περίπου λογοκρίνονται από την παρωχημένη νομοθεσία και την κατεστημένη νοοτροπία. Οι ερευνητικές ομάδες στα πανεπιστήμια, πλην εξαιρέσεων, μάλλον καταδικάζονται να αποτελούν βιοποριστικά σχήματα που συνήθως παραβιάζουν τις συνθήκες του υγιούς ανταγωνισμού. Οι καταφερτζήδες του χώρου δεν ορρωδούν προ πάσης ανομίας. Ακόμη και τα φωτοτυπεία απορούν και εξίστανται από τους ακαδημαϊκούς που «αγοράζουν» τιμολόγια, για να ενθυλακώσουν το αντίτιμο ώστε να μην χαθεί (εξοικονομηθεί) το κονδύλι των αναλωσίμων. Αναπτύσσεται και καρποφορεί έτσι η ηδονή της αρπαχτής. Ελληνικό φαινόμενο; όχι βέβαια! Στην κλίμακα όμως που συμβαίνει μάλλον διεκδικεί το πρωτάθλημα.

Η διαχείριση με την έννοια του management συνεχίζει να είναι απαγορευμένη. Εκτός από τους κουμπάρους αναλαμβάνουν και οι συμπέθεροι. Αποτέλεσμα: Ελληνική επιτυχία είναι πλέον όταν αποτυγχάνουμε μαζί με άλλους και όχι όταν επιτυγχάνουμε εμείς. Αυτό άλλωστε θεωρείται αδύνατο εξ ορισμού. Δώδεκα κράτη μέλη απέτυχαν να υποβάλλουν τα σχέδιά τους για τη διαχείριση των Ευρωπαϊκών λεκανών απορροής όπως απαιτείται από την Κοινοτική νομοθεσία. Θρίαμβος! είμαστε το ίδιο αποτυχημένοι με τους άλλους. Βέλγιο, Κύπρος, Δανία, Ελλάδα, Ιρλανδία, Λιθουανία, Μάλτα, Πολωνία, Πορτογαλία, Ρουμανία, τη Σλοβενία και Ισπανία δεν κατάφεραν να παρουσιάσουν διαχειριστικά σχέδια για τις λεκάνες απορροής των ποταμών τους.

Παράλληλη επεξεργασία ! άγνωστη λέξη και νοοτροπία. (parallel processing) Απότοκο της εθνικής ελεημοσύνης- ζητιανιάς και της επαρχιώτικής φοβίας. Από τη ναυμαχία του Ναβαρίνου περάσαμε στο δόγμα Μάρσαλ και το Θείο Τρούμαν και αντιμετωπίζουμε την Ευρώπη σαν μια ακόμη οικονομική βοήθεια.

Ακραίο παράδειγμα πολιτικής στρέβλωσης η αντίληψη για την προστασία των μνημείων μας και κυρίως των ιστορικών συνόλων μας που αποκόπηκαν από την διεθνή αντίληψη της προσαρμογής και παρεδόθησαν γραφειοκρατικά στο ανεξέλικτο κράτος του «κεραμιδιού και της σκηνογραφικής απομίμησης».

Μιλούμε για διασφάλιση της ποιότητας στα κτίρια και τις κατασκευές. Ζητούμε την προετοιμασία (ενθάρρυνση και εκπαίδευση) του πολίτη, ώστε να διακρίνει, να απαιτεί και να αναζητά την ποιότητα γενικά αλλά και την αρχιτεκτονική ποιότητα ειδικότερα. Προτείνουμε η ποιότητα στον σχεδιασμό και την κατασκευή να αποτελέσουν το ζητούμενο μιας διατυπωμένης πολιτικής.

Η οριζόντια και κατακόρυφη τακτοποίηση των επαγγελμάτων του σχεδιασμού και των υποδομών είναι πλέον απαραίτητη. Η καινοτομία ο πειραματισμός στην αρχιτεκτονική πρέπει να δημιουργήσει νεα πρότυπα για υγιεινά, προσιτά και βιώσιμα κτήρια. Ήλιος – Αέρας –τεχνολογία – συνέργεια ειδικοτήτων με παράλληλη επεξεργασία. Τώρα θα εφαρμοσθεί ένας ΚΕΝΑΚ που φτιάχτηκε πίσω από κλειστές πόρτες. Οι παλιότεροι διαμαρτύρονται ότι αποκλείονται από την «τέχνη» που άσκησαν ευδοκίμως επί τριακονταετία. Η καλύτερη αρχιτεκτονική ποιότητα πρέπει να ξεκινά και να αναζητείται πρώτα στα επιδοτούμενα στεγαστικά προγράμματα (ΟΣΚ ΟΕΚ κλπ). Ο αστικός σχεδιασμός πρέπει να δίδει το καλό παράδειγμα ενώ σ’ εμάς έχει καταντήσει κλεφτοπόλεμος «ερευνητικών» εντυπώσεων και σημειακών παρεμβάσεων. Πρέπει τάχιστα να τεθούν οι όροι και οι προϋποθέσεις για την παραγωγή και εξαγωγή ελληνικής Αρχιτεκτονικής. Καμιά τέχνη δεν έχει σύνορα. Η διατύπωση πολιτικής για την αρχιτεκτονική είναι απαραίτητη όσο ποτέ άλλοτε. Είναι δουλειά των αστών εξ ου και ο «ατυχής» τίτλος του δημοσιεύματος.

The ancient students of Greece…and we are not talking Plato

16 October 2010

By Matthew Reisz

Ten years of study with no sign of a degree points to an academy in crisis. Matthew Reisz reports

The universities of the world all trace their origins back to Plato’s Academy and Aristotle’s Lyceum.

Yet a system that allows many students to remain at university for more than a decade and still fail to obtain a degree is just one of the most blatant signs that something is radically wrong with Greek higher education today.

That is the claim of Elias Katsikas, associate professor of economics at the University of Macedonia in Thessaloniki, in an article published in the Journal of Further and Higher Education.

Entitled “Elements and symptoms of an ineffective higher education system: evidence from a Greek university”, it draws on data from his own institution to look at the issue of “prolonged student status”, what it is caused by and why it has proved so intractable.

The academic year 2006-07, Professor Katsikas writes, saw two major upheavals in Greece’s higher education sector.

The first related to government plans to change the constitution to permit the creation of private universities, with politicians of both major parties forced to back down after considerable protest. Equally contentious were initiatives “to restrict the maximum time of a student’s stay at a university”.

This was designed to address an academic state of affairs that is highly unusual in the West.

“Once students have succeeded in entering a university department,” Professor Katsikas writes, “they have the right to remain there as many years as they wish.

“There are no rules obliging them to show some progress in each semester or year…[they] have the right to repeat the exams of a course an unlimited number of times, [although this] does not require repeating the course, since, for the overwhelming majority of university studies, attendance is not compulsory.”

This has led to two linked phenomena. One is that less than 30 per cent of registered students complete their studies within the minimum period of four years, and only 71 per cent finish within six years. At one Greek university, the graduation rate after 10 years is still only around 72 per cent.

Furthermore, according to Professor Katsikas, close to 15 per cent of the student body consists of those who have effectively “abandoned their studies and are already in the middle of a professional career [but then] reappear at the university after 10 or 15 years with the intention of completing them”.

Strong resistance to change

When the Ministry of Education attempted reform, its initial plan was to dismiss students from courses expected to last a certain number of years (ranging from four to six in different disciplines) once they had overshot the expected completion time by two years.

Resistance was so strong that the upper time limit had to be watered down to twice the period in which completion was expected, with a limit of eight retakes per examination.

Studying for a longer period of time can be rational if it leads to higher grades and hence better job opportunities or starting salaries.

Yet Professor Katsikas indicates that it does not work out that way in Greece. “Students who finish their studies in four years achieve, on average, a grade of 7.44, while those who complete their degree within six years have an average grade of 6.51”.

This is obviously very expensive. When a student is living away from home, the cost to the family, taking account of lost earnings, is about 10,000 euros (£8,400) a year – roughly half the average per capita national income.

So why do many young Greeks stay at university for so long and still get such poor results?

Professor Katsikas argues that it cannot be a question of sheer ability, since entrance examinations “ensure a high degree of homogeneity among students in the same department”.

Nor does the evidence indicate that it comes down simply to economic factors, with students from poorer families forced to combine their academic work with paid employment. This might explain their extended degrees, but not their poor marks.

A far more likely cause of the dysfunctional link between long-drawn-out periods of study and low grades, suggests Professor Katsikas, is that both are the result of “differences in students’ efforts” – magnified by a framework that gives them virtually no incentive to work hard.

“The most striking characteristic of Greek higher education,” Professor Katsikas writes, “is the identification of the subject with the contents of a specific textbook. The identification takes place through the textbook being offered free of charge to the students and the fact that in most cases its author is the instructor in that subject.

“Greek students are unaware of the concepts of reference sources and related literature. They are judged exclusively according to their performance in the final examinations, [which is] often a function of the level of rote memorisation of the textbook’s contents or the result of a successful attempt to cheat.”

With universities essentially “exam factories”, lectures not compulsory, auditoriums overcrowded and teachers often content to read straight from textbooks that have been given out at the start of the course, it is little wonder that “absenteeism can rise to 90 per cent of the registered students”.

In departments where large classes are common, problems are exacerbated still further. Only the most highly motivated students can flourish in such circumstances.

The majority, Professor Katsikas writes, “are demoralised, lose contact with the subject, and then face difficulties in passing the exams”.

Given that his paper presents a picture of a university system undermined by a deep-seated malaise, where does Professor Katsikas locate the heart of the problem and how could it be solved?

“I describe a teaching and learning process that is not conducive to learning. The problems arise mainly from mass higher education studies. You cannot educate students properly when there are more than 300 of them in the auditorium,” he said.

“The vast majority of our university teachers have been educated abroad and so know what they should be doing, but the large numbers of students make it difficult.

“Changing established practices will not be an easy task. The system finds its equilibrium in a low level of effort from both sides, teachers and students.

“Either the number of departments [representing subjects of study] should increase, in order to reduce the size of classes, or the number of students entering university should be cut drastically. The first option is economically unattainable in the medium term, while the second is not politically feasible,” Professor Katsikas said.

Incentives for academics

Yet even within current constraints, he has a number of practical proposals. Universities should stop handing out books free of charge to students, “not so much because it is an inefficient way of using public resources as because it seriously distorts the process of teaching and learning”.

Instead of refusing to give official recognition to the existence of vast numbers of part-time students, institutions should “separate programmes into part-time and full-time studies and adjust the curricula accordingly. Full-time students should be expected to complete their studies within the time frame envisaged for their degree.”

A final issue is the question of incentives for academics. “We need to intensify the process of evaluation, which was recently introduced in Greece but is proceeding very slowly, and somehow link departmental performance with teachers’ pay,” Professor Katsikas argued.

Particularly at a time of economic crisis, the scale of changes required to streamline Greek higher education presents a formidable challenge. But as long as the universities are full of students who have been there practically since the days of Plato and Aristotle, there can be little doubt that something radical needs to be done.

matthew.reisz@tsleducation.com

 

Choosing one path means abandoning others –

if you try to follow every path you will end up following none

IMG00015-20101003-1506.jpg

Sent from my BlackBerry® from Vodafone